Liefde, humor en een beetje spanning…

Dit is het tweede deel in de ‘Vrienden’ serie van Astrid Harrewijn. Het eerste deel heb ik (nog) niet gelezen, maar wil ik na het lezen van dit boek absoluut gaan doen. Ik had dus geen voorkennis van de hoofdpersonen, ik heb dat overigens niet als een gemis ervaren, want heb met veel plezier dit boek gelezen.

De hoofdpersoon in het boek is Joost, en een beetje Kees. Joost loopt tegen de 40 en wil een kind. Bij een vrouw die dan een kind krijgt zou je dat een laatste kans moeder noemen dus dan is Joost een laatste kans vader. Goed hij heeft nog geen kind, maar de vrouwen op het bankje in Italië denken toch even dat hij de vader van Noemie is. Noemie is gek op Joost, die ze Joest noemt, en Joost is gek op Noemie. Na zijn verblijf van twee maanden in Rome, waar hij tussen het oppassen op Noemie en zijn bezoekjes aan Donato door, aan zijn boek over Augustus heeft geschreven gaat hij weer terug naar zijn huis in Amsterdam.

Daar wordt hij, wat hij niet verwacht, zowel ontslagen bij de UvA waar hij werkt als bij het Rijksmuseum. In beide gevallen denkt hij voordat hij het gesprek ingaat dat het over meer werk of uitbreiding van zijn werk gaat, maar helaas.. van de ene op de andere dag gaat hij van twee banen naar geen baan. Hij zet dus vaart achter het schrijven van zijn boek over Augustus en dat lukt, tussen de leuk beschreven avonturen met oa Gijs, Kiki en Emma door, best aardig. Het boek wordt zelfs een groot succes, wat weer nieuwe verwikkelingen en belevenissen met zich meebrengt en waarbij ik regelmatig een grote glimlach niet kon onderdrukken.

Het laatste hoofdstuk speelt zich ineens een hele tijd later af, dat ging voor mij eigenlijk iets te snel, maar na mijn eerste ‘schok’ vond ik het een top einde!