Pad van kleren

Recensie van het boek
Pad van kleren
Ik zie de titel ook als de levensloop van de mens. Je wordt naakt geboren, wordt gekleed in kleren die je ouders mooi en warm voor je vinden en die je beschermen. Bij de doop draag je de doopjurk die misschien al jaren in de familie is. Voor buiten een overal of warme jas. Verder kleding die je persoon past. Als je trouwt een trouwpak of jurk om te laten zien dat jij die dag het middelpunt bent. Voor je werk draag je werkkleding zodat men weet bij welk bedrijf je werkt of wat voor beroep je uitoefent. Als je overlijdt word je begraven in je goede pak of doodshemd. Dan heb je aan het einde van je leven een pad van kleren achter gelaten. Van diverse levensstadia.
En bij die gruwelijke gebeurtenis bij dat ravijn (Babi Yar bij Kiev in 1941) pakten ze de kleding af waardoor de mensen eigenlijk hun identiteit verloren. Of wat de auteur daarover schrijft : ‘Voor ze verder het ravijn in werden gedreven om te worden vermoord, moesten ze zich uitkleden. De weg waarover de mensen liepen, veranderde steeds meer in een pad van kleren.’ De titel dekt het verhaal volledig. Als je het boek begint te lezen ben je nieuwsgierig naar het verhaal erachter. Gaandeweg lees je dan de ervaringen van Teun en Victor. Dat de mens het enige schepsel is dat kleding draagt. Om ergens bij te horen of een functie uit te dragen. En dan de afschuwelijke oogetuigenis van Heike in Kiev maken de titel en het verhaal erachter erg duidelijk.
Mooie zin uit het boek:
‘”Ik zie jou in mijn toekomst, jij ziet mij in mijn verleden.” (filosofie van Ria)
Wat ze daarmee in de kern bedoelde was dat als je elkaar echt en in volle waarheid wilt zien, je dwars door het licht heen moet kijken!’ ‘Dwars door … en … wat zie je dan? Wat zit er tussen jouw verleden en mijn toekomst?’ ‘Dat, pa, is de leegte, het vacuüm van dat wat niet wordt gezegd.’Ik moet door het licht heen kijken om de waarheid uit vertekende herinneringen, inzichten en meningen te filteren. Ik moet in het licht durven staan. Dat is de boodschap van Ria. ‘Het is tijd om in de spiegel naar mijn naakte lichaam te kijken en mijn spiegelbeeld mezelf te laten zien.’ Victor kijkt verrast op. Ik weet nu immers hoe ik moet kijken: dwars door het licht heen, rechtstreeks in de waarheid.
Wijze van lezen: Epub via leesclub Ambi’s Lounge van Anya van der Gracht.
Auteur: Robert Beernink.
Cover:
De voorkant van het boek vertelt mij het volgende:
Duitse (?) soldaten die patrouilleren aan de rand van een diepe groeve. Waarin in de diepte gevangenen te zien zijn die gedwongen arbeid verrichten. Achter hen stapels kleren. Mij bekruipt gelijk het macabere gevoel dat dit kleding is van de gevangenen die overleden zijn en hun kleding niet meer nodig zijn. Ook lijkt het met die stapel kleding op een plek waar de overledenen begraven worden. De kleding vertelt het levensverhaal van de mensen die het droegen. Een mens heeft de warmte van de stof gevoeld. De kleren hebben de geur, het zweet en het gewicht van de persoon gedragen. Beschermd.
Flaptekst:
Als ik de tekst lees dan denk ik het boek gaat over een toneelspeler bij een toneelclub.
Na het lezen van het boek weet ik dat de toneelclub is opgericht na de oorlog. Bedoeld om mensen een onbezorgd en goed gevoel te geven. Na de verschrikkingen van de oorlog. Ook geeft de flaptekst in een paar woorden de diepgewortelde liefde tussen Teun en Ria aan. Intrigerend dat Teun door middel van spelen over zijn eigen leven leert en inzichten krijgt. Dat maakt dat ik het boek wil lezen. Nu ik het boek ggelezen had en daarin ook de diepere lagen vond, de personages leer kennen, vind ik de flaptekst passend bij het verhaal. Maar men moet het hele boek lezen om de context volledig te vatten.
Het verhaal:
We volgen letterlijk het pad van kleren van Teun. Vanaf zijn geboorte, zijn detentietijd in de Tweede Wereldoorlog en zijn ontsnapping. Zijn trouwen met Ria, zijn leven met haar en hun zoon Victor. De wederopbouw na de oorlog. Het zoeken van werk en vertier in de vrije tijd in de vorm van toneel. Tenslotte de modernisering van de maatschappij, de individualisering. Dit alles wordt op zeer intense en deskundige manier beschreven in dit schitterende verhaal.
Mijn mening:
Ik vind de schrijfstijl erg mooi. Je krijgt een kijkje in de vele levens van mensen in diverse tijdsperiodes. Op zeer indringende, beeldende, grappige, ontroerende wijze schrijft de auteur zijn mooie verhaal. Net alsof je zelf in het verhaal aanwezig bent. Omdat het beeldend mooi is beschreven.
Ik zie de karakters duidelijk voor me en vind ze goed uitgewerkt. Ik zie Teun voor me als een boomlange slanke man met een vriendelijk gezicht. Zijn vrouw Ria is kleiner wat gezet. Ze straalt liefde en medemenselijkheid uit. Ze is een lieve moeder en nergens haatdragend. Ook de andere personages zijn prima uitgewerkt. Het komt allemaal zeer waarheidsgetrouw op mij over.
Het verhaal roept heel veel bij mij op.
Doet me denken aan mijn eigen familie.
Trouw zijn aan je geloof, naar huwelijken en de doopceremonies in de kerk maar ook je dierbaren begraven vanuit de kerk.
Toen Ria een miskraam kreeg raakte mij dat diep.
In 2015 verloor ik na 16 weken zwangerschap onze zoon. Een compleet gezond jochie maar veel te klein. Toen ik dat van Ria las voelde ik opnieuw dat intense verdriet. Ook later in het boek voelde ik opnieuw dat immense verdriet en gemis. Dat gaat nooit over. Hoeveel kinderen je daarna ook nog mag krijgen.
Het dorpse leven met zijn verenigingen en vrijwilligerswerk dan zie ik mijn ouders voor me die in hun dorp bij alles betrokken zijn. Ook het toneelspelen zie ik voor mij. Mijn vader met zijn broers en zussen en zijn moeder speelden regelmatig toneel. Hilarisch als mijn oma zei: Ik had de tekst in het aardappelbakje geplakt ik onthield de tekst nooit. Die foto's van hen heb ik op mijn netvlies als ik dit verhaal lees. Ook de verhalen over de oorlog raken mij diep. De pijn, de onmenselijkheid, het verschrikkelijke geweld, de mensen die nooit meer thuis kwamen. Dit verhaal het gaat erg diep bij mij.
Ik vind de opbouw goed en logisch. Alles valt samen. De schrijver geeft goed de achtergronden weer van alle karakters. De schakelingen tussen verleden en heden zijn goed. Ik moest eerst wel wennen aan wie wie was maar hoe verder ik las hoe duidelijker het werd. Je volgt het verhaal vanaf Teun zijn detentie tijd in het kamp in de Tweede Wereldoorlog. Je leest over de wederopbouw, de opmars v asn de modernisering in alle facetten. De individualisering en het verdwijnen van naboarschap. En Teun zijn worsteling daarmee. Daarna zijn zoektocht naar zichzelf, het onder ogen zien van het opgelopen trauma van de oorlog. En dan die prachtige woorden die de auteur daarbij gebruikt. Mooi.
En dan die finale woorden zo geweldig:
Dat was het dan. Hier komen de lijnen dus bij elkaar, weven zichzelf tot een dikke streep onder de tijd van zijn bestaan. Halen zijn kleren uit tot op het naakte lijf, knopen ze tot een punt van niets. Teun staat tussen de ontblote lijken van de herinneringen uit zijn leven. Meer is er niet. Hij buigt het hoofd. Laat het laatste doek maar vallen. Pag . 471.
Mijn conclusie:
Ik geef dit boek 5 sterren.
Auteur Robert Beernink heeft mij betoverd met zijn magische manier om met woorden een indringend beeld te scheppen van een mensenleven en alles wat daarbij komt kijken.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan deze leesclub Robert Beernink en ook Anya van der Gracht.