Bij vlagen boeiend, soms ook niet

Met De Psychiater en het meisje zet Erik Rozing zijn eerste schreden op het pad van de literatuur. Met een debuut van 440 pagina's neem je een risico: je moet de lezer wel blijven boeien. En dat is gelijk mijn belangrijkste kritiekpunt: Rozing boeit bij vlagen, maar ook vaak niet.

Het perspectief is origineel; niet vanuit de patiënt, maar vanuit de aankomend psychiater. Ook het verhaalgegeven zelf is aantrekkelijk. De personages zijn goed uitgewerkt, maar niet altijd geloofwaardig. De schrijfstijl is vlot en simpel, wat het verhaal vaart geeft. Helaas wordt dat teniet gedaan door de trage inhoud van het verhaal. Veel van hetzelfde, weinig ontwikkeling, op sommige momenten sleept het zich voort. Het verhaal had heel goed in 220 pagina's verteld kunnen worden.

Een lezer wil kunnen geloven in het verhaal en dat is wat er ontbreekt in De psychiater en het meisje. De oma is ontroerend, maar tegelijkertijd ongeloofwaardig en over de top. De scène in de vijver, de afhandeling van de euthanasievraag, de crematie, de klunsigheid van Edgar: ik geloof er helemaal niets van.

De psychiater en het meisje is een prima debuut, maar het mist de kracht om een blijvende indruk achter te laten.