Het smelt laat je verslagen achter

De debuutroman van Lize Spit toont lef. In een uitermate boeiend verhaal, dat zich aan je vastklampt met tientallen kleine weerhaakjes, laat ze zien hoe omgeving en levensgebeurtenissen vorm geven aan de identiteit van een jonge vrouw, Eva de Wolf. Onderkoeld vertelt ze over haar jeugd, over haar zusje Tesje, die kampt met een obsessief-compulsieve stoornis en een eetstoornis (‘Tesje is zichzelf traag aan het uitwissen’), over haar ouders die zelden nuchter zijn en over de twee jongens, Pim en Laurens, die samen met haar de drie musketiers vormen.

Het verhaal-heden: een koude dag in december, de dag waarop Pim de verjaardag van zijn overleden broer gebruikt als promotiestunt voor zijn nieuwe bedrijf. Terwijl Eva onderweg is naar het feest, vertelt ze over de zomer van 2002. De zomer die alles heeft veranderd en die haar heeft gemaakt tot de Eva die ze nu is. Haar hoofd vol herinneringen, haar hart vol grieven, op de achterbank een curverbak vol ijs. Ze keert na negen jaar afwezig te zijn geweest, terug naar haar ouderlijke huis: ‘het huis is veel te groot voor wat van ons gezin overblijft.’ Eer haar ouders wakker worden, verlaat ze het ook weer: ze heeft haar ouders niets meer te zeggen en te vergeven.

Door te jongleren met verhaaltijden en -motieven construeert Spit een consistent geheel dat je blijft boeien. Alles klopt. Heel langzaam, met de snelheid van het smeltende ijsblok op een koude winterdag, reikt Eva de lezer de puzzelstukjes van haar leven aan. Keuzes die geen keuzes zijn, vrienden die geen vrienden zijn, ouders die geen ouders zijn, de dunne scheidslijn tussen trouw en verraad. De thematiek is niet origineel, een oplettende lezer ziet het plot aankomen, maar door de knappe constructie van het verhaal en de steeds-aanwezige, emotieloze, stem van Eva, maakt dit debuut indruk.

Het smelt laat je verslagen achter.