Vorig jaar las ik met toenemend genoegen het boek Bezeten van mij, van de hand van het duo Nicci French. Ik vond het wat traag op gang komen, maar de tot waanzin oplopende spanning aan het eind maakte alles goed. De rode kamer komt ook traag op gang, te traag, pas bij de laatste 30 pagina's wordt het echt spannend. Dat is absoluut onvoldoende voor zo'n dik boek.

De rode kamer bevat nogal wat losse eindjes en onwaarschijnlijkheden. Waarom de politie zonodig de hulp van de hoofdpersoon inroept is voor mij een raadsel. De dienstdoende rechercheurs worden trouwens afgeschilderd als eigenwijze dilletanten, zeker vergeleken bij de hoofdpersoon, die op haar gevoel vertrouwend de hele zaak wel even oplost. Na de bloedige moord op de vermoedelijke dader, Michael Doll, besluit de politie niet verder te zoeken, maar tevreden achterover te leunen. Een burgerwacht zou de man naar de andere de wereld hebben geholpen en dat vinden de rechercheurs wel prima. Alsof die moord ook niet uitgeplozen zou moeten worden!

De oplossing van het raadsel is redelijk verklaarbaar. Maar dan volgt als toetje het zeer onwaarschijnlijke verhaal van een vrouw die vermoedt dat niet alleen haar dochter maar ook haar kleindochter door de daders te pakken is genomen. De liefdesrelatie van de hoofdpersoon komt trouwens ook weinig realistisch over. Alles bij elkaar genomen een sof, dit boek van het Britse succesduo.