Deleten maar

Nu: het tweede deel uit de Teddy-en-Emelieserie. Gevaarlijk: het tweede deel als eerste lezen. Daarna: spijt. Irriteert deze schrijfstijl je al? Begin dan vooral niet aan het boek, want het staat vol met deze vreemde constructies met dubbele punten. Het remt enorm af in het lezen als de schrijver niet in staat is zijn tijdsbepalingen of conclusies op de juiste plek in een zin te schrijven. Waarschijnlijker: het bewust doet.

En dat is jammer, want het boek heeft een sterke plot. Een moord in een landhuis wordt langzaam ontrafeld, terwijl de verhaallijnen van Emelie en Teddy een interessante carrièrewending respectievelijk sores uit het criminele verleden beschrijven. Emelie is een hoogopgeleide advocate en Teddy een laagopgeleide crimineel. Een zich langzaam ontwikkelende relatie tussen de twee vormt de rode draad uit de serie boeken. Je krijgt als lezer bijzonder weinig mee van de relatieontwikkeling zodat deze inderdaad nog wel een hele serie boeken mee kan. Gelukkig bieden Emelie en Teddy inkijken in twee totaal verschillende werelden. Zowel de luxe levensstijl als het criminele milieu komen uitgebreid aan bod. De hoofdpersonen verkennen beiden, soms ongewild, de wereld van de ander.

Grove taal en slang worden functioneel toegepast. De lezer wordt wel erg vermoeid met overdadig gebruik van bijnamen. Er is niets mis met hoofdpersonen die bijnamen hebben, maar door al die namen zin na zin af te wisselen gaat er kostbare aandacht voor het lezen verloren. Aandacht die je liever aan de sterke plot zou willen besteden. Als Emilijan Mazer-Pavic in gesprek is met Nadjan Matsumic, terwijl drie zinnen later Teddy het met Mazern aan de stok krijgt, moet je erg goed bij zijn in het namencircus om te weten dat het over precies dezelfde mensen gaat. En vergeet niet dat Fader Em - bekend als eerdergenoemde Emilijan - meestal als Kum wordt aangeduid in het boek en dat Teddy ook wel eens Bjorne heet. Het gaat hier nog steeds over slechts twee verschillende personen. Je vertrouwt op het laatst geen naam meer; je gaat delen moeten herlezen als je er - zeg - achter bent gekomen dat Emelie níet dezelfde persoon als Loki blijkt te zijn.

En is het niet vreemd dat iemand die net is vrijgesproken van een misdaad waarbij Semtex werd gebruikt, niet even aan de tand wordt gevoeld als hij hoofdstukken later aan de politie zijn betrokkenheid moet opbiechten bij een muurtje dat d.m.v. Semtex uit de weg werd geruimd?

Samenvattend: een sterk en mooi verhaal, maar zo geschreven dat je aandacht daarvan wordt afgeleid.