Rustige ontknoping

In het najaar 2007 werden op de KRO zes detectives rond inspecteur Van Veeteren uitgezonden. De televisieserie zorgde voor een grotere bekendheid van geestelijk vader Håkan Nesser. Zijn boeken worden sinds 2000 in Nederland en Vlaanderen uitgegeven door De Geus, maar ter gelegenheid van de televisiereeks werden ze in een prachtig nieuw jasje gestoken. De serie zal uiteindelijk tien delen beslaan. Op dit moment zijn er zeven in het Nederlands gepubliceerd, deel acht, De dode op het strand, verschijnt in mei 2008.

Twee dingen zijn opvallend aan de reeks rond Van Veeteren. Het eerste is dat de verhalen zich afspelen in een fictief land. Namen van fictieve steden als Maardam, s’Greijvin en Kaalbringen flitsen met een rustige vanzelfsprekendheid voorbij. Het tweede opmerkelijke is dat vaak een ander personage dan Van Veeteren de hoofdrol speelt.

Dat is nog niet zo bij Het vierde offer, wat ook helemaal niet gek is want dit boek stamt uit het begin van de serie. Commissaris Van Veeteren is vooraan vijftig, hij is pas gescheiden en hij heeft twee grote kinderen. Zijn zoon is een kleine crimineel en komt regelmatig met het gerecht in aanraking. Bij het begin van Het vierde offer brachten Van Veeteren en zijn zoon een weekje vakantie door aan de kust. Dat was niet zo’n succes, daarom is Van Veeteren blij dat zijn hulp gevraagd wordt in Kaalbringen. Daar is ‘De Hakker’ aan het werk, een moordenaar die zijn slachtoffers ombrengt met een bijl. Het eerste slachtoffer was een ex-gevangene en de politie ging ervan uit dat het om een afrekening in het milieu ging. Het tweede slachtoffer is echter een rijke makelaar. Dat zet de hele theorie rond de afrekening op losse schroeven, en ‘De Hakker’ houdt de hele stad in een angstgreep: is hij een psychopaat en kan iedereen zijn volgend slachtoffer zijn? Blijkbaar wel, want daar dient nummer drie, een arts deze keer, zich al aan. Het driekoppige politieteam van Kaalbringen, aangevuld met Van Veeteren en zijn rechterhand Münster, kan lange tijd geen touw vastknopen aan de moorden. De moordenaar komt akelig dichtbij als op een dag een vrouwelijke inspecteur gaat joggen en niet meer thuiskomt…

Nesser schrijft zoals Van Veeteren werkt: rustig, bezadigd, zonder franje. Lange tijd zit het onderzoek muurvast en vind je de actie vooral in potjes schaak tussen Van Veeteren en de bijna pensioengerechtigde commissaris van Kaalbringen en in de aantrekkingskracht tussen Münster en een plaatselijke schone. Intussen draaien de hersencellen van Van Veeteren op volle toeren en op het einde schudt hij de oplossing losjes uit zijn mouw. Stoort dat? Nee hoor, omdat het karakter van Van Veeteren nu eenmaal zo is, en omdat je je daar, na 256 pagina’s, al lang bij neerlegde of beter nog: omdat je je daar, na 256 pagina’s, lekker relaxed aan overgaf. Van Veeteren is heerlijk ontspannend, zelfs met een wraakzuchtige Hakker in de buurt. (deze recensie verscheen eerder bij ezzulia.nl)