Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Spanning en emotie

Gerd Boeren 21 juni 2014
Wie houdt van misdaadromans waarin een stevige verhaallijn gecombineerd is met het privé-leven van de speurders, zit met Unni Lindell gebeiteld. In de reeks met inspecteur Cato Isaksen verschenen inmiddels zes boeken met Honingval als voorlopig laatste. Uit de vorige delen weten we dat Isaksen zijn vrouw verliet en een kind kreeg bij een ander, dat hij zich aangetrokken voelde tot zijn collega Ellen Grue maar uiteindelijk terugkeerde naar zijn eerste vrouw Bente. We lazen ook over problemen met zijn moeder en kinderen tot in vorig boek, Zwanenmeer, zijn privé-leven en zijn werk samenvielen in de ontvoering van Georg, zijn jongste zoontje. Het kostte Isaksen zes weken om die misdaad te boven te komen en in het begin van Honingval is hij net terug aan het werk. Van een leien dakje loopt dat niet. Tijdens zijn afwezigheid is het team versterkt met Marian Dahle, een ambitieuze, eigengereide, en in Cato’s ogen een ronduit brutale vrouw. De meeste andere teamleden mogen haar wel, wat Cato ervaart als verraad. Veel tijd om lucht te geven aan zijn frustratie over Marian Dahle is er niet, want in Oslo verdween een jongetje, Patrik Øye. Dat is geen zaak voor het team van Isaksen, tot een Letse arbeidster de dood vindt bij een vluchtmisdrijf en er een verband gevonden wordt tussen de aanrijding en de vermissing.

Unni Lindell voert niet zo heel veel personages op en neemt de tijd om van elk van hen een diepgaand beeld te schetsen. Zo is er Vera Mattson, de oude, mensenschuwe vrouw die Patrik als laatste zag. Ze woont in een wijk vol kinderen en ergert zich mateloos aan de trampolinespringende meiden van de buren en de jongetjes die haar tuin uitkiezen als sluipweg. Er is Signe Marie Øye, de moeder van Patrik, in wie zichtbaar wordt hoe slopend onzekerheid over het lot van je kind is. Lindell haalt ook het leven aan van immigranten, zoals de Letse Elna en Igna. Op de vlucht voor situaties in het thuisland, of op zoek naar een beter leven, belanden ze vaak van de regen in de drop. De leef- en werkomstandigheden van deze twee meisjes herinneren aan negentiende-eeuwse wantoestanden.

In dit boek doet Lindell denken aan andere toppers uit de misdaadliteratuur. Net als haar Noorse collega Karin Fossum houdt ze de misdaad ‘dicht bij huis’, de dader zou bij jou om de hoek kunnen wonen. En de waanzin die sommige personages jarenlang verborgen kunnen houden, refereert aan werk van Rendell of Walters. Met deze ingrediënten schreef Lindell opnieuw een boek om van te smullen. Lekker pakkende dialogen wisselt ze af met zeer intieme en intense scènes, dagelijkse ergernis met ontluikende perversie. Tussendoor sloopt ze links en rechts een heilig huisje (“adoptiekinderen komen steeds in een warm gezin terecht”) en daarbij bouwt ze zweethandjesspanning op. Met Honingval bewijst Lindell eens te meer dat ze spanning en emotie kan mixen tot een perfect geheel. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Gerd Boeren