Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Gewoonweg het beste

Gerd Boeren 13 juni 2014
Wij, boekenliefhebbers, kennen allemaal dit spelletje: stel dat je op een onbewoond eiland gedropt wordt, en je mag maar één boek meenemen, welk boek zou dat dan zijn? Toen ik vorige week het prachtig uitgegeven (gebonden met leeslint), opnieuw vertaalde Trots en vooroordeel van Jane Austen in de bus vond, toen wist ik meteen het antwoord. Zonder enige twijfel Trots en vooroordeel. Ik heb het al twintig keer gelezen, ik heb de diverse verfilmingen al honderd keer bekeken, en nog ben ik het niet beu. Ik raak het nooit beu. Het is een schitterend boek. Volgens mij en voor mij het beste boek ter wereld.

Waarom, in godsnaam? Ik kan me bijna niet voorstellen dat er iemand is die niet zou weten waarover dit boek gaat, maar stel (wat zijn we lekker hypothetisch vandaag) dat er toch nog zo’n zonderling rondloopt… Speciaal voor die man of vrouw volgt hier een korte inhoudsomschrijving. Het boek speelt zich af op het platteland in Engeland, in de negentiende eeuw. Het is ook in die tijd, 1813 om heel precies te zijn, geschreven. Alle boeken van Jane Austen gaan over de midden- en de hogere klasse. In Trots en vooroordeel is Elisabeth Bennet, Lizzy voor de vrienden, het hoofdpersonage. Lizzy is de tweede dochter van een niet zo rijke heer. Ze heeft nog vier zussen en hun moeder is een halve hysterica. De belangrijkste bekommernis van moeder Bennet is om haar dochters aan de man te brengen. Als een statig landhuis in de buurt nieuwe bewoners krijgt, waaronder de vrijgezelle mister Bingley, een jongeman met een behoorlijk jaarinkomen, dan kunnen er niet snel genoeg bals georganiseerd worden om de heer kennis te laten maken met de dochters Bennet. In Bingley’s gezelschap bevindt zicht een hautain, trots heerschap, mister Darcy. Al tijdens het eerste bal hoort Lizzy hem iets heel onaardigs over haar zeggen. Wat volgt is een hele reeks gebeurtenissen, -van een neef predikant die hoopt een vrouw te vinden in één van zijn nichten, over een neerstrijkend regiment soldaten dat de jongste zusjes het hoofd op hol brengt, tot een heftig afgewezen huwelijksaanzoek- die uiteindelijk, op een moment dat je het echt niet meer verwacht, dan toch leidt tot een meer dan happy end.

Kom ik terug op die waaromvraag. Waarom heeft dit zoetsappig boek, deze chicklit avant la lettre mij al jaren zo in de ban? Omdat het niet zoetsappig is. Of misschien ook wel. Of nee… toch niet. Het is vooral levendig. De dialogen, de beschrijvingen van personen en situaties, de vaart in het verhaal… het is zo heerlijk levensecht. Maar ook zo pittig. De manier waarop Lizzy commentaar geeft op situaties, met ongeëvenaarde understatements die zo droog gebracht worden dat je zelfs na de twintigste keer herlezen nog lacht. Je kan er ook zo zalig bij wegdromen. Stel (ja ja) dat jij Lizzy zou zijn… het verhaal stopt bij een geaccepteerd huwelijksaanzoek (als iemand dit een spoiler vindt, ja, dat is het ook, maar jij bent wel die zonderling… dit weten mag de pret echt niet drukken), wat kan er allemaal gebeuren NA het huwelijk… Heerlijk toch, zie je jezelf daar al zitten, daar op dat onbewoond eiland, hele dagen dagdromend over hoe je als Lizzy je man, mister Darcy, weer elke dag versteld zou doen staan.

Het zal wel duidelijk zijn: ik krijg hier nooit genoeg van. Athenaeum – Polak & Van Gennep geven dit boek niet zo maar uit in hun prestigieuze reeks Perpetua, de reeks van de honderd beste boeken ter wereld. Dit boek staat gewoon op één. Ik ben zo blij met deze prachtige uitgave en met de nieuwe vertaling. Niet dat ik de Engelse versie naast de oude Nederlandse naast de nu nieuwste gelegd heb, maar toch kreeg ik bij herlezing (de tweeëntwintigste, op z’n minst) het gevoel dat het boek nog cassanter werd. Nog grappiger. Nog vlotter. Nog beter, verdorie. Ik dacht eigenlijk niet dat dat nog kon. Wel dus. Hulde en bloemen aan de uitgeverij voor de schitterende uitgave en aan de vertalers voor hun puike werk. Ik besluit met een citaat van Lizzy Bennet zelf: “Ik zeg maar zo, ik zeg maar niets meer” en ik hoop dat ik mijn punt kon duidelijk maken. Heb je nog de oude, intussen ongetwijfeld flink gekreukte Regenboogpocket in de kast staan? Doe je zelf een plezier en vervang hem door dit schitterende nieuwe exemplaar. Sommige boeken mogen nu eenmaal niet in je boekenkast ontbreken. En soms is een pocketje goed genoeg, maar soms heb je echt nood aan een Perpetua-uitgave. Wat zei Lizzy? Ik zeg maar zo, ik zeg maar niets meer? Ik doe nog eens een poging. Het is moeilijk te zwijgen over dat waar het hart van overloopt. Ik zeg maar zo… (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Gerd Boeren