Vechten tegen de Zie-je-nou-wel teneur

Je verklaart haar aanvankelijk voor gek. Typisch een zogenaamde 'cougar', stigmatiseer je, een oudere vrouw (ahem, tweeënveertig jaar) met haar elf jaar jongere toyboy. Of anders gewoon ongelooflijk naïef, verblind door mooie beloftes. Toch zijn zij 'al' anderhalf jaar een innig stel. Alles heeft de Franse psychologe Anne Givernaud achtergelaten, eigen huis en haard, haar brave echtgenoot. Ingeruild voor de aantrekkelijke reus en ex-bouwvakker Guido Vandenbussche, een Vlaming. Anne is zich terdege bewust van haar 'houdbaarheidsdatum', maar gelooft onvoorwaardelijk in hun relatie. In Guido en zijn liefde voor haar.

Hoewel alles wat betrekking heeft op haar oude leven een zooitje is, leven de twee idyllisch teruggetrokken op het Franse platteland. Tot die idylle abrupt eindigt met de vondst van een bewusteloos meisje op de weg naar hun huis. Weggelopen, waarschijnlijk. De volgende ochtend is niet alleen zij maar ook Guido spoorloos verdwenen. Met haar enige zekerheid Guido uit het oog verandert voor Anne de wereld direct in een kil, vijandelijk milieu. Gek genoeg geeft ze niet toe aan de algemene Zie-je-nou-wel teneur die automatisch heerst. Zelfs niet wanneer Guido's collega vermoord gevonden wordt en de schijn steeds meer tegen Guido lijkt. Maar is ook niet álles rond Guido maar schijn?

In plaats van de bedrogen maîtresse uit te hangen bijt Anne zich vast in de zaak. Niet uit rancune of uit zelfrespect, maar uit wanhoop en liefde. Dat klinkt pathetisch, toch is het tegendeel waar. Terwijl er steeds meer de klad in het perfecte plaatje 'Guido' komt, begint Anne zich actief los te weken van het besmeurde beeld dat haar oude omgeving sinds anderhalf jaar van haar heeft. Opgejaagd door spoken uit haar oude verleden, maar ook door een maar al te reële nieuwe bedreiging laat zij opnieuw de boel de boel. Op zoek naar antwoorden, naar verklaringen en bovenal: een hereniging met haar lief. Guido's verleden brengt haar na een (op)gejaagde speurtocht ten slotte in Maastricht. De ongerijmde situatie bereikt daar letterlijk zijn hoogtepunt tijdens de uitbundige carnavalsviering, met uitzinnige taferelen als door Jeroen Bosch gepenseeld. Het entertainmentgehalte is Het meisje op de weg is hoog.

Natuurlijk gaat het in het verhaal vooral om antwoorden op de vele raadsels rond Guido. Opvallend genoeg ontstaat er gaandeweg nog een ánder soort spanning. Annes vasthoudendheid zaait twijfels daar waar de overtuiging onomstotelijk lijkt dat Guido een ordinaire boef en ijskoude oplichter is. Sterker nog, tegen het einde aan weerlegt de spanning zich geheel en al naar het antwoord op de vraag of liefde echt bestaat. Nee, dit 'verlaagt' het boek niet tot het niveau van een romannetje. Er is verder weinig Bouquet-reekserigs aan deze diverse, spannende thriller. Auteur Michael Berg onderscheidt zich hier met een soms slopend staccato stijl en tempo en een ongewoon (Frans) perspectief. De Vlaamse en Nederlandse onhebbelijkheden die hierdoor haarfijn worden uitgelicht zijn een humorvolle bonus bij een toch al meer dan verzadigende thriller.