Goed te genieten toertje London Eye

(NB Deze recensie dateert van 7 november 2013)

Wat als een tragische zelfmoord van een depressief supermodel wordt afgeschilderd in de boulevardpers blijkt slechts een façade waarachter vermoede en onvermoede boze opzet schuilt. Een bijna knusse detective die met zijn hele omvang eens niet leest als een overweldigend ritje achtbaan, maar als een goed te genieten toertje London Eye.

Publiekslieveling Lula Landry springt totaal onverwacht van haar balkon, de dood tegemoet. Of werd zij over de rand geduwd? Het is ten slotte vreemd dat zij – adoptiekind- juist vol van goede hoop een speurtocht naar haar biologische ouders ondernam. Ook in de liefde was het geluk terug aan haar kant. Toch is Lula’s zelfmoord voor iedereen een uitgemaakte zaak, lijkt het.

Koekoeksjong laat zich lezen als een sleutelroman. Voor de buitenstaander wordt de modewereld bevolkt met karikaturen, een idee gevoed door sensatieverhalen van de rioolpers en fotografen.
Wie wel eens een glossy of roddelblad onder ogen krijgt zal in Galbraiths boek onvermijdelijk de link leggen naar bestaande celebreties: Kate Moss, Pete Doherty, John Galliano, Snoop Dog. Tragi-komisch, maar oh zo reëel. De satire bereikt zijn hoogtepunt wanneer de dader in de smiezen loopt door zijn exclusieve designerskleding. Had nou toch maar gekozen voor de minderwaardige prêt-à-porter collectie.

Privédetective Cormoran Strike kijkt in alle coulissen –letterlijk en figuurlijk- en laat zich niet misleiden door aannames. Hij kijkt verder daar waar het luie oog symmetrie en gelijkheid ziet terwijl daar eigenlijk helemaal geen sprake van is. Ironisch genoeg liet computer analist Patrick Juola zich kennelijk uitdagen door deze statement. Juola stelde aan de hand van overeenkomsten in tekst, thema’s en profilering dat Robert Galbraith in werkelijkheid Harry Potter schrijfster J.K. Rowling is.

Hoewel het decor waartegen het verhaal zich afspeelt helemaal rauw eigentijds is, compleet met economische crisis en oorlogsvoering in Afghanistan, hangt er op het toneel een wat nostalgisch, bijna knus vertrouwd sfeertje. Koekoeksjong is een detective met een dramaturgie à la Agatha Christie.
Alles gaat gemoedelijk (zich haasten kan Strike niet eens meer, gehinderd door zijn beenprothese) en de misdaad en spanning liggen op het niveau van de karakters. Scherp uitgetekende figuren die de aandacht moeiteloos vasthouden, in paginalange ondervragingen zó gedetailleerd dat je het gevoel hebt dat je er bij zit.

Strike is hier de markante speurder die de toedracht van Lula’s raadselachtige dood als enige al in vroeg stadium schijnt door te hebben. Hij lijkt het hele onderzoekstraject enkel ter bevestiging en bewijsvergaring te doorlopen. Maar het is uitzendkracht en tijdelijk secretaresse Robin die de show steelt. Zij ontpopt zich charmant sprankelend als ‘Batmans rechterhand’ en houdt de belofte in dat hier een hele serie over dit verse detectiveduo in het verschiet ligt.

En ook al is J.K. Rowling dan ‘ontmaskerd’, en is haar kans op onbevooroordeelde kritiek daarmee verkeken: het is te hopen dat Robert Galbraith meer parallellen met Agatha Christie zal vertonen. In aantal boeken bijvoorbeeld. Dit reuzenrad vraagt om nóg een rondje.