Weg met neerslachtigheid en léé(f/s)

Je zou er voor tekenen, net als Hendrik Groen in (redelijk) goede gezondheid en bij volle verstand een drieëntachtigjarige leeftijd bereiken. Hoewel…

Je staat wel frustrerend machteloos als je eenmaal in een verzorgingstehuis bent beland. Waar je afhankelijk bent van de beslissingen van een keiharde zakelijke directrice die met name de goede naam van het tehuis hoog lijkt te willen houden, en niet zozeer in het belang van de inwoners zelf. En waar je (dus) nog geen sneetje toast mag roosteren op je eigen kamer. Waar je lijdzaam moet toezien hoe je beste vriend een been verliest (slechte doorbloeding) en steeds meer medebewoners het hoofd moeten bieden tegen de sluipmoordenaar Alzheimer. Het ongemak moet verdragen van inlegkruisjes die helaas noodzakelijk zijn gezien andere (nog gênantere) ongemakken. Verzorgers die wekelijks informeren ‘of het zonnetje nog schijnt’ en een geriater die predikt ‘stilstand is vooruitgang’. Om dan nog maar niet te spreken van die ongelooflijke prietpraat in de koffie- en Tweede Kamer, waar wellicht in de toekomst betaald moet gaan worden voor een (dungesneden) plakje cake.

Maar Hendrik Groen, díe probeert er het beste van te maken. Houdt hij in de koffiekamer zijn commentaar voor zich om de lieve vrede te bewaren, in zijn geheime dagboek doet hij zijn mening fijntjes uit de doeken. Niet gemeen, wél kritisch. Want ouwetjes hoeven hun waardigheid helemaal niet te verliezen. Waarom zou hij eigenlijk niet lekker in een scootmobiel kunnen rondscheuren? De directrice laat hij in het oog houden door een bevriende infiltrant. Is zij werkelijk bevoegd om een stokje te steken voor de uitjes die hij en zijn vrienden uit hun nieuwe club Omanido (Oud-maar-niet-dood) organiseren?
Hendrik & co. maken zich met hun acties niet erg geliefd in het tehuis… Wanneer zijn vriendin Eefje een beroerte krijgt, dringt het Leven zich toch weer op en ontpopt de recalcitrante Hendrik zich tot een hartverscheurend zorgzame mantelverzorger.

Een jaar lang (2013) hield “Hendrik Groen" elke dag zijn online dagboek bij. Vorig jaar werd het uitgeven als boek waarin ‘Geen zin is gelogen, maar niet elk woord waar is.’ Kolderiek (denk aan De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween), humoristisch, innemend, soms confronterend, maar bovenal bijzonder en onderhoudend met een licht maatschappijkritische ondertoon. Uiterst geschikt om op wat neerslachtige momenten er bij te pakken en even in te lezen: je voelt je direct weer beter.