Eerbetoon aan moeder Eva

Redeneringen! Over wat mensen zoals Eva nog voelen, of juist niet voelen. Zijn die redeneringen er niet vooral omdat het comfortabel is er op die manier mee om te gaan? Is het niet wat al te gemakkelijk om je daar dan maar achter te verschuilen? (Citaat uit: Eva)

In het boek Eva schrijft Bregje Bleeker een op waarheid gebaseerd verhaal over haar moeder. Bij haar moeder werd op jonge leeftijd de afschuwelijke ziekte dementie geconstateerd.

We volgen Eva vanaf haar jeugd - waarin ze zich opwerkt tot grote hoogte - tot het moment waarop de totale degeneratie heeft toegeslagen. De intentie en openheid waarmee de auteur dit proces beschrijft verdient zonder meer respect en bewondering.

Een minder punt aan deze roman is het toch wel erg langdradige begin. Bleeker heeft wel erg veel pagina’s nodig om de jeugdjaren van haar moeder te beschrijven. Het nut en de noodzaak van sommige van deze gegevens is niet altijd duidelijk. In ieder geval worden deze zaken later in de roman onvoldoende uitgediept.

Vanaf het moment dat de relatie tussen Bregje en haar moeder een belangrijker thema wordt neemt de kwaliteit van het verhaal duidelijk toe. Je kunt dan zien dat de auteur weet waar ze over spreekt. Sommige passages raken echt een gevoelige snaar bij de lezer. Wel wordt de indruk bij mij gewekt dat sommige zaken (vanwege begrijpelijke privacyoverwegingen) worden achtergehouden.

Kortom: na een stroef begin is dit gewoon een goed boek van iemand van wie de liefde voor moeder afstraalt.

Waardering: 3 sterren