Duidelijke boodschap

Twee bevriende gezinnen vieren een gezamenlijke vakantie aan de Zeeuwse kust. Als Elisa, dochter van Tom en Gwen samen met haar vriendin Madelon, de dochter van Danny en Esther een tocht op het strand maken met een quad, gebeurt er een serieus ongeluk. Elisa raakt hierbij in coma en belandt op de intensive care. Madelon komt er op het oog beter van af, totdat blijkt, dat zij een ernstige hartafwijking heeft en alleen kan worden gered met een donorhart. Een hartverscheurend dilemma is hiermee geboren voor de ouders van de meisjes. Hoe reageer je als ouder als dit je overkomt? Is de vriendschap van de vier hiertegen bestand?

‘Tom is altijd al een sportieve verliezer geweest; hij kijkt Danny aan en probeert te knipogen. Waarom vergeet hij toch altijd dat hij dat helemaal niet kan? Met zijn mislukte knipoog geeft hij Danny en Esther als het ware toestemming om te gaan, hij snapt dat ze graag naar hun dochter willen. Dat willen hij en Gwen natuurlijk ook, maar op de een of andere manier hebben zij daar wat minder haast mee.’

Lykele Muus (1987), naast auteur ook bekend als acteur, heeft het aangedurfd waarschijnlijk een van de meest gevoelige onderwerpen denkbaar in een boek te verwerken. Erg mooi is het beeld dat in het verhaal wordt geschapen van enerzijds de volkomen begrijpelijke emoties tegenover de toch wat vreemde handelingen, die daaruit voorkomen. Muus maakt hiermee formidabel duidelijk dat emoties soms domweg onvoorspelbaar zijn. Een waardeoordeel van de auteur blijft dan ook uit. Hij daagt de lezer duidelijk uit tot nadenken en eventueel oordelen.
De valkuil van de nadruk op het verhaal is dat de personages ietwat achterblijven. Het gevoel is duidelijk, maar omdat de betrokkenheid er niet is, bestaat de kans dat de lezer niet de emoties van bijvoorbeeld Tom en Gwen meevoelt. Door de gekozen invalshoek ziet de lezer de personages wel, maar begrijpt hij ze niet.

We doen wat we kunnen is bijzonder filmisch geschreven. Het ontbreken van iedere vorm van interpunctie versterkt dat beeld. De taal is begrijpelijk en nergens onnodig moeilijk, maar omdat de aanhalingstekens ontbreken bij de dialogen, is het lastig, nee zelfs storend, te bepalen of er gesproken wordt en zo ja, door wie. Het risico hierbij is, dat de lezer uit zijn leesritme kan raken. De verwarring wordt nog groter, omdat sommige flashbacks in de tegenwoordige tijd worden geschreven.

Toch is Muus er al met al zeker in geslaagd een bijzonder boek op de markt te brengen. Het is alleen voor iedereen te hopen, dat de inhoud altijd fictie zal blijven.