Emotionele achtbaan met een thrillersausje!

Hoe reageer je als je te horen krijgt dat je uitbehandeld bent, je levensverwachting nog maar kort is en je het gevoel hebt dat een tekortkoming van de behandelaar hier een grote rol in speelt? Leg je je er bij neer of ga je het gevecht aan?

Het roman debuut van Judith Visser raakt sterk aan haar persoonlijke ervaringen. Ze beschrijft een alleenstaande vrouw die na het slechte nieuws samen met haar zoon op zoek gaat naar andere manieren om haar ziekte te overwinnen in plaats van zich over te geven aan haar lot. De relatie met haar zoon, die altijd al intens was, verdiept zich tijdens dit proces. Haar zoon, die niet sterk is in het aangaan van gezonde relaties, werpt zich volledig, aandoenlijk en met veel verve, op het ondersteunen van zijn moeder.

Judith Visser schreef eerder al 10 thrillers. Haar eerste boek, Tegengif, wordt naast thrillerdebuut ook wel als psychologisch roman beschreven. Toch is dit het literaire romandebuut van Visser en tevens, zoals gezegd, deels een persoonlijk verhaal. De combinatie van deels op waarheid berustende roman, aangevuld met een totaal fictieve verhaallijn is nieuw voor haar.

Visser hanteert een zeer vlotte schrijfstijl met mooie, niet al te lange zinnen. Ze maakt gebruik van een leuke manier van perspectief wisseling die de aandacht van de lezers trekt en tevens een goed beeld geeft van de verschillende verhaallijnen.
Ze laat deze verhaallijnen mooi samenvloeien op een emotioneel beladen moment in de roman. Ook het verleden van de hoofdpersoon krijgt een eigen verhaallijn en wordt sfeervol en origineel verwoord. Dit deel is voor een ervaren lezer mogelijk het meest voorspelbare deel van het boek maar dat hindert niet doordat het erg sfeervol beschreven is. Juist in het meest fictieve deel van het boek is het goed merkbaar dat Judith Visser veel ervaring heeft met thrillers waardoor het emotionele aspect licht ondergesneeuwd wordt. De finale is krachtig en emotioneel en laat zien dat de schrijfster het thriller effect niet nodig heeft om een mooie roman te schrijven.

Het boek is, bedoeld of onbedoeld, ook een aanklacht naar de bejegening van patiënten in de gezondheidszorg. Respect voor de patiënt, onafhankelijk van het ziektebeeld en de keuzes die zij maken in hun (verwerkings)proces, moet voorop staan. Het is de vraag of de schrijfster, met dit persoonlijk relaas, de mogelijkheid gebruikt heeft om medische achtergronden te onderzoeken.

Judith Visser schreef een mooi en indringend verhaal waarbij het gevecht tegen de ziekte ontaardt in een emotionele achtbaan, relaties versterkt worden of juist onder druk komen te staan en afgerekend wordt met spoken uit het verleden. Het wordt een gevecht tussen aantrekken en afstoten, vasthouden en loslaten.