Tien kleine negertjes

Negereiland, een mysterieus eiland waar buiten enkele rijkeluisfeestjes nog nooit al te veel gebeurd is tot plots 10 personen een uitnodiging krijgen om er heen te komen. Dit loopt echter grandioos verkeerd als iedereen plots een voor een zijn/haar weg naar het hiernamaals vindt. De whodunit van de talentvolle Agatha Christie houdt de spanning er in tot in de laatste pagina’s. Het is een van de maar liefst 200 die de Britse topschrijfster over haar hele leven geschreven heeft. Deze ervaring straalt dan ook door in haar werk.

Het verhaal begint redelijk verwarrend aangezien er veel van standpunt veranderd wordt om alle personages een intro te geven. Het is even moeilijk te volgen tot de personages samenkomen en de situatie duidelijker wordt. Iedereen reist af naar het fictieve Negereiland en daar gaat het verhaal aan het rollen wanneer de personages in contact komen met het allesbepalende rijmpje dat op hun kamer te vinden is:
Tien kleine negertjes gingen uit eten langs verre wegen,
Eén stikte in zijn drankje – toen waren er nog negen.
Negen kleine negertjes praatten tot diep in de nacht,
Eén kon niet wakker worden – toen waren er nog acht.
Acht kleine negertjes kwamen op een eiland aangedreven,
Eén zei dat hij niet verder wou – toen waren er nog zeven.
Zeven kleine negertjes kapten hout met een kapmes,
Eén sloeg zichzelf in tweeën – toen waren er nog zes.
Zes kleine negertjes hielden een honingbedrijf,
Eén werd gestoken door een bij – toen waren er nog vijf.
Vijf kleine negertjes kregen met het recht gemier,
Eén kwam terdege in de knoei – toen waren er nog vier.
Vier kleine negertjes gingen naar zee en zie,
Een rode haring verzwolg er één – toen waren er nog drie.
Drie kleine negertjes gingen naar Artis mee,
Een grote beer verzwolg er één – toen waren er nog twee.
Twee kleine negertjes gingen naar ’t zonnebad heen,
Eén schroeide de zon een gat in zijn bast – toen was er nog maar één.
Eén klein negertje bleef helemaal alleen,
Hij hing tenslotte zich maar op – dus bleef er toen niet één.

Het is allemaal heel passend, dat negerverhaaltje, tot plots bij het eerste avondmaal iets onverwachts gebeurd; elke aanwezige wordt aangeklaagd van het plegen van een of meerdere moord(en). Voor velen een choquerende zaak en in het tumult valt het eerste slachtoffer, perfect volgens de wijze van het rijmpje. Voor velen een verdachte zaak sinds zij vrezen voor hun noodlot.

Het boek evolueert verder en sterfgeval achter sterfgeval blijven de linken met het rijmpje wederkeren. Zo toevallig of zo perfect gepland, het is en blijft een wonder. Nog zo’n wonder, of eerder mysterie, is hoe de 10 kleine porseleinen beeldjes van negertjes op de eettafel steeds in aantal verminderen wanneer er nog een slachtoffer valt; de moordenaar moet dus op het eiland zijn of, erger nog, hij/zij is een van hen. Maar de moordenaar is listig en laat weinig tot geen sporen na om niet ontdekt te worden door de gasten, een praktisch onmogelijke zoektocht voor zowel de personages als de lezer.

Het boek is een echte aanrader aangezien het zeer vlot leest en je helemaal meetrekt tijdens het lezen. Eens je in het verhaal geraakt ben je steeds hongerig naar extra clues om de misdadiger te vinden en kun je bijna niet stoppen met lezen. Het helpt ook dat de taal in het boek niet al te moeilijk is en ook op zeer normaal taalniveau te verwerken is. Het is wel aan te raden dat het nawoord ook gelezen wordt aangezien daar het hele verhaal uitgelegd wordt en alles duidelijk wordt, reken dus deze extra 20 pagina’s zeker bij het totaal aantal bladzijden.