Project X, deel 1.

'De dode kamer' is het lijvige eerste deel in de Project X-trilogie, en een moeilijke om te beoordelen. Een jaar geleden had ik al eens een voorzichtig begin gemaakt met het boek, maar vooral het foutieve gebruik van de komma irriteerde me zodanig dat ik er al snel de brui aan gaf. Onlangs heb ik het boek weer opgepakt, de vele lovende recensies lieten immers een erg sterk verhaal vermoeden en bovendien was 'De Skinnermethode', deel twee van de trilogie, in aantocht.

Naast de nodige spel- en taalfouten, waaronder een handvol dt-fouten, blijft Bronja Hoffschlag hardnekkig komma's gebruiken op daarvoor totaal ongeschikte plaatsen, met name in de eerste helft van het boek. En als je een paar honderd keer 'teveel' leest in plaats van 'te veel' word je ook niet bepaald vrolijk, net zomin als wanneer er steeds dingen 'achterwegen' gelaten worden.

Gelukkig valt er ook veel goeds te vertellen over 'De dode kamer', een boek waarin we kennismaken met de broers Lennart en Misha. Lennart is alcoholist en Misha is workaholic, meer verschillend dan zij kunnen twee broers nauwelijks zijn. Door het overlijden van hun ouders hadden ze geen onbezorgde jeugd, vooral de jongere Misha niet, zo blijkt. Wanneer Lennart zijn broer al wekenlang niet kan bereiken, gaat hij op onderzoek uit en ontdekt dat hij zijn broer eigenlijk helemaal niet kende. Zijn zoektocht brengt hem uiteindelijk naar Amerika.

Opzet van het boek wist ik erg te waarderen, dezelfde gebeurtenissen worden vanuit verschillende gezichtspunten belicht. Dit kan enerzijds als herhaling overkomen, maar anderzijds ook als mogelijkheid om verschillende aspecten van iets te belichten, een goede insteek bij een thriller die het etiket 'psychologisch' heeft meegekregen.

Over de broers Lennart en Mischa komen we veel te weten. Waarom zijn ze geworden wie ze zijn ? Waarom gedragen ze zich zo verschillend ? Ook bepaalde andere personages komen vrij goed uit de verf, anderen komen er eerder bekaaid vanaf, allicht wordt daar in de rest van de trilogie nog aan gewerkt.

'De dode kamer' is opgebouwd uit vijf 'boeken', in de eerste twee is Lennart aan het woord, in de laatste drie broer Misha. In de eerste twee delen is de spanning ver te zoeken, er komt maar geen schot in de zaak. Vanaf deel drie slaagt de auteur er beter in om de aandacht van de lezer vast te houden, vanaf nu worden immers mondjesmaat tipjes van de sluier opgelicht en wil je als lezer alleen nog maar weten wat er in 's hemelsnaam is gebeurd. Bij het lezen van delen vier en vijf doet de bewondering voor Bronja Hoffschlag haar intrede, wat een ingenieuze invallen heeft zij gehad bij het bedenken van dit verhaal.

Als de veelal onderhuidse spanning van de laatste delen kan worden doorgetrokken in boek twee en drie van de trilogie, dan zitten we gebeiteld. Uitkijken alvast naar 'De Skinnermethode'.

Spanning 3, Plot 4, Leesplezier 3-4, Schrijfstijl 4, Originaliteit 5, Psychologie 5.