Verrassende ontknoping

‘De stille patiënt’ is het debuut van Alex Michaelides. Hij is Brits, maar op Cyprus geboren. Blijkbaar heeft hij wel voeling met zijn roots, want in het boek duiken een paar Griekse namen en verwijzingen naar de Griekse mythologie op. Het boek wordt gepromoot als psychologische roman en ja, dat is het. Een knap staaltje van de lezer op het verkeerde been zetten, zodat die uiteindelijk alleen maar kan denken: Wat?!

Alicia en Gabriel Berenson zijn beiden kunstenaar en al jaren getrouwd. Wanneer Alicia op een dag haar man met vijf kogelschoten vermoordt, is dat als een donderslag bij heldere hemel. Wat heeft haar in ’s hemelsnaam bezield? Sinds die dag heeft ze geen woord meer gesproken, dus het hoe en waarom van de moord zijn een raadsel. Ze wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek, waar ze onder de hoede komt van psychotherapeut Theo Faber. Hij denkt dat hij degene is die Alicia uit haar isolement kan halen.

Theo doet zijn verhaal in de ik-vorm, hij eist daardoor een groot deel van de aandacht op. Van Alicia komen we aanvankelijk weinig te weten, enkel een paar sporadische dagboekfragmenten geven een inkijkje in haar leven. Het begin van het boek is dan ook vrij traag, want de lezer wil natuurlijk vooral weten wat er gebeurd is en waarom. Daarop is het even wachten, maar wanneer uiteindelijk de aap uit de mouw komt, kun je alleen maar bewondering hebben voor de manier waarop Michaelides zijn verhaal heeft opgebouwd.

‘De stille patiënt’ is goed geschreven en origineel. De personages komen tot leven, je kunt je het reilen in de kliniek goed voorstellen. Wel bizar dat je nauwelijks iets meekrijgt van andere patiënten, terwijl die er heus wel zijn. De spanning naar die ene onbeantwoorde vraag wordt goed opgebouwd. En toch schiet het boek in zijn totaliteit tekort. Hoe goed en verrassend het einde ook is, het grootste deel van het verhaal is te tam en kon me niet genoeg boeien. Toch zal dit debuut in positieve zin blijven hangen en doet het uitkijken naar een opvolger.