Dubbele strijd om te ( over ) leven, ...

“ In mijn dromen zie ik vaak dat beeld van toen van mijn familie. Dat was de laatste keer dat ik ze allemaal samen heb gezien. Vier jaar later zouden ze allemaal dood zijn. Mijn broer, mijn ouders, mijn oma, de parkieten, King.”
Op de achtste bladzijde van deze volumineuze roman hakt Guillermo Arriaga er meteen zwaar in.

Guillermo, zijn broer en hun vrienden beleven hun jeugd in Mexico-stad meestal op de daken van hun huizen: een vreemde vaststelling.
Maar het verloopt niet allemaal zorgeloos. In een wereldje waar corruptie, drugshandel, bendevorming en geweld het leven als het ware beheersen is het vaak moeilijk om zonder angst van het leven te genieten.
Carlos, de broer van Guillermo zet een lucratief drugshandeltje op waar hij zeer veel geld mee verdient. Zo koppig als hij is weigert hij steekpenningen te betalen aan het corrupte politieapparaat. Dat maakt dat hij behandeld wordt als staatsvijand nummer één en voortdurend als een vogelvrij verklaarde op de vlucht moet.
Guillermo zelf infiltreert bij de ‘ bende van de goede jongens ‘ die als motto hoog in hun vaandel dragen: Iedereen die niet voor ons is, is tegen ons! Zij worden in hun soms toch wel gruwelijke misdaden gesteund door, ... jawel, ... de katholieke priesters.
Tijdens één van eijn vluchten loopt het, onder het toeziend oog van de politie en de goede jongens fout af voor Carlos.
Na de dood van al zijn familieleden blijft Guillermo als wees achter. Samen met zijn huisdieren, een wolfshond en zijn vriendin Chelo worstelt hij zich door het dagelijks leven, zichzelf voorbereidend op bloedige wraak tegenover de goede jongens, met name Humberto, ...

“ Onder de flinterdunne mantel van beschaving en fatsoen hoopt het verderf zich op. Je hoeft het tapijt maar op te tillen om de smerige vuilnisbelt op te ontdekken waarop duizenden moordenaars blakend van gezondheid van hun vrijheid genieten. Daarvoor is er wraak. Om die lui op te vegen. Om dat broeinest van verderf op te ruimen. Wraak reinigt, zuivert. Oog om oog, tand om tand. De wet van de vergelding is pure wijsheid, afkomstig van woestijnvolkeren. Gerechtigheid is de keuze van de slapjanussen en de zwakkeren die niet in staat zijn om degenen die hen kapot hebben gemaakt aan te pakken. Ze laten de zuivering van het kwaad aan anderen over. Wraak is het wapen van de sterken en de dapperen. Wraak is de enige uitweg. Mijn enige uitweg. “ ( blz. 603-604 )

Nog een sterke passage, naast ontelbare vele andere, is de brief die de moeder van Humberto schrijft voor ze zelfmoord pleegt. ( blz. 515-516 )
“ hier zoon de dolksteken van mijn laatste regels die je zullen doorklieven die je zullen laten bloeden die zich in je maag zullen nestelen die bij elke ademtocht een steek door je ingewanden je lever je nieren je alvleesklier zullen laten gaan hier zoon mijn laatste woorden die je zullen vergiftigen die je luchtpijp zullen verbranden die je vanbinnen zullen koken die je zullen laten leegbloeden ik geef je mijn zelfmoord dat mijn slaphangende lichaam je mag vermorzelen dat mijn lege glazige ogen zich in je geheugen mogen branden ik geef je deze regels ik geef je mijn lijk Humberto jouw tijd komt nog wel, die komt nog wel. “

In een totaal ander gedeelte van de wereld, duizenden kilometers noordwaarts levert Amaruq, een Inuit een strijd op leven en dood tegen de heersende natuurelementen, tegen sneeuw en ijs, tegen extreme koude en tegen, ... de wolf onder de wolven: Nujuaqtutuq ( ‘ de Ontembare ‘ ). Hij moet en zal deze wolf vinden en doden, dat is zijn levensdoel. De omstandigheden en de hallucinante ontmoetingen met zijn grootvader spelen echter een zeer belangrijke rol in het verhaal van de Inuit vs de Wolf.

Opvallend in het verhaal zijn de regelmatig weerkerende ‘ intermezzo’s ‘, de ene al wat nuttiger dan de andere. Feit is dat ze vaak de nodige achtergrondinformatie bevatten die het inzicht van de lezer alleen maar kan versterken.

Het meest opmerkelijk is het concept, de opbouw van het verhaal, ... nu ja twee verhalen, en de manier waarop Guillermo Arriaga alles naadloos in elkaar laat passen, als een perfecte puzzel, ....

Dat Guillermo Arriaga een begenadigd schrijver is: zonder enige twijfel. Dat heeft hij meermaals bewezen als scenarioschrijver voor films als Amores Perros, 21 Grams en Babel.
Hij schrijft realistisch, maar een vleugje mythologie is zeker op te merken, vooral in het verhaal van Amaruq, .... Ook het spirituele en het bovennatuurlijk ( de verschijningen van de grootvader van Amaruq ) zijn opvallende elementen in het gebeuren.

Guillermo Artiage schrijft met vlotte pen een perfect leesbaar verhaal neer, ongetwijfeld vanuit eigen ervaringen uit zijn jeugd in Mexico en uit zijn grote hobby: jacht op grootwild. Dat wil echter niet zeggen dat zijn boek auto-biografisch zou zijn. Hij maakt veelvuldig gebruik van flash-backs en ‘ intermezzo’s die meestal een versterkende functie hebben in het verhaal.

“ De ontembare “ van Guillermo is een boek met een uniek concept: op een verbluffende manier weet hij twee totaal verschillende verhaallijnen in elkaar te laten vloeien.
Het verhaal van Guillermo, ‘ a struggle for life ‘ in een meedogenloze maatschappij waarin corruptie, drugs, bendevorming en geweld de blikvangers op het menu vertegenwoordigen.
Het verhaal van Amaruq brengt ‘ a struggle for life ‘ tegen de niets-ontziende natuurelementen en een dier in een extreem klimaat en in een omgeving dat van alle levensnoodzakelijke middelen verstoken blijft.

Om te eindigen zou ik de auteur vijf keer willen citeren.
“ Ik schrijf alsof ik een lezer ben. “
“ We schrijven wat we kunnen, niet wat we willen. “
“ Het besef dat ik sterfelijk ben zet mij aan het schrijven. “
“ Spaties zijn belangrijk voor het ritme van het lezen. “
“ Ik ben geobsedeerd door taal: het juiste woord moet er staan. “