Lezersrecensie
De donkere kamer staat voor een turf van ruim 700 paginas en viel bij me onlangs op de mat. Neen, het boek viel niet! Ik moest het gaan ophalen in het postkantoor, dit debuut paste niet in de brievenbus wegens te dik. Wordt vervolgd
Vijf boekdelen, netjes onderverdeeld in korte hoofdstukken. Wat volgt is een verhaal over twee broers, waarvan de oudste Lennart niet werkt, hij is immers een voltijdse werkeloze en zit dan ook nog aan de drank, drugs en vrouwen. De jongere broer Mischa is succesvol en wijkt uit naar Amerika, waar hij in de cel belandt en verdacht wordt van doodslag. De eerste twee delen worden gebracht vanuit het oogpunt van Lennart, daarna is het de beurt aan Mischa om zijn versie van het verhaal te vertellen. Beide kerels hebben tijdens hun jeugd beide ouders verloren; dit zal hen tekenen voor de rest van hun leven. Het contact tussen Lennart en Mischa is niet echt vlot te noemen; ze zijn uit elkaar gegroeid omdat ze elk afzonderlijk een totaal andere mentaliteit en levensvisie hebben.
Na een enigszins verwarrende start, veroorzaakt door de frequente sprongen in de tijd en de ruim gevulde paginas met klein maar fraai lettertype, rol je automatisch in het verhaal. Eerst wil je beide broertjes een flinke bolwassing geven, nadien krijg je voor hen zelfs gevoelens van sympathie en medeleven. De andere karakters in De dode kamer zijn niet erg uitgediept, maar dit beschouw ik niet als een noodzakelijk iets. Tijdens het lezen voel je een bepaalde vorm van leesverslaving in je opkomen. Het is dan al te laat, je wil doorlezen tot je die dikke turf eindelijk kan toeslaan. Het moet gezegd: de spanning laat behoorlijk lang op zich wachten.
Bronja Hoffschlag heeft een prachtige prestatie geleverd om het verhaal zo volledig mogelijk uit te werken; naar mijn mening zelfs iets te volledig. De auteur zal daar ongetwijfeld haar redenen voor hebben. Eindigen met een cliffhanger stelt me niet teleur want delen 2 en 3 hangen nog in de lucht. Zelf had ik het einde graag veel krachtiger uitgewerkt gezien.
Als Bronja Hoffschlag de lijn van De dode kamer verder kan doortrekken in delen 2 en 3, dan hebben we nu live het debuut van een nieuwe topauteur beleefd. Ze moet nog wel bevestigen maar als eersteling kan dit tellen! Dit betekent evenwel dat de verwachtingen bij het verschijnen van deel 2 hooggespannen zullen zijn; de lat ligt nu ongetwijfeld op recordhoogte!
Vijf boekdelen, netjes onderverdeeld in korte hoofdstukken. Wat volgt is een verhaal over twee broers, waarvan de oudste Lennart niet werkt, hij is immers een voltijdse werkeloze en zit dan ook nog aan de drank, drugs en vrouwen. De jongere broer Mischa is succesvol en wijkt uit naar Amerika, waar hij in de cel belandt en verdacht wordt van doodslag. De eerste twee delen worden gebracht vanuit het oogpunt van Lennart, daarna is het de beurt aan Mischa om zijn versie van het verhaal te vertellen. Beide kerels hebben tijdens hun jeugd beide ouders verloren; dit zal hen tekenen voor de rest van hun leven. Het contact tussen Lennart en Mischa is niet echt vlot te noemen; ze zijn uit elkaar gegroeid omdat ze elk afzonderlijk een totaal andere mentaliteit en levensvisie hebben.
Na een enigszins verwarrende start, veroorzaakt door de frequente sprongen in de tijd en de ruim gevulde paginas met klein maar fraai lettertype, rol je automatisch in het verhaal. Eerst wil je beide broertjes een flinke bolwassing geven, nadien krijg je voor hen zelfs gevoelens van sympathie en medeleven. De andere karakters in De dode kamer zijn niet erg uitgediept, maar dit beschouw ik niet als een noodzakelijk iets. Tijdens het lezen voel je een bepaalde vorm van leesverslaving in je opkomen. Het is dan al te laat, je wil doorlezen tot je die dikke turf eindelijk kan toeslaan. Het moet gezegd: de spanning laat behoorlijk lang op zich wachten.
Bronja Hoffschlag heeft een prachtige prestatie geleverd om het verhaal zo volledig mogelijk uit te werken; naar mijn mening zelfs iets te volledig. De auteur zal daar ongetwijfeld haar redenen voor hebben. Eindigen met een cliffhanger stelt me niet teleur want delen 2 en 3 hangen nog in de lucht. Zelf had ik het einde graag veel krachtiger uitgewerkt gezien.
Als Bronja Hoffschlag de lijn van De dode kamer verder kan doortrekken in delen 2 en 3, dan hebben we nu live het debuut van een nieuwe topauteur beleefd. Ze moet nog wel bevestigen maar als eersteling kan dit tellen! Dit betekent evenwel dat de verwachtingen bij het verschijnen van deel 2 hooggespannen zullen zijn; de lat ligt nu ongetwijfeld op recordhoogte!
1
Reageer op deze recensie