Hartman anders: veel testosteron, iets minder oestrogeen.

Ze won aan populariteit met haar serie van vijf thrillers rond de bijzonder onconventionele rechercheur Jessica Haider. Ze schreef samen met gevestigde waarde Tomas Ross de stevige faction-thriller Doodskopvlinder. Met haar nieuwste telg Een vlaag van waanzin verrast grande dame Corine Hartman vriend en vijand. Dit boek is een echte ‘Hartman anders’. Het thema is eenvoudig en niet echt origineel: een waargebeurd familiedrama. De manier waarop de auteur dit onderwerp omtovert tot een prachtige onderhuidse thriller verdient respect.

“Als vogels, dieren, voorbestemd zijn de rest van hun leven met elkaar te delen, dan doen ze dat ook. Het dierenleven bestaat uit hetzelfde ritueel, dag in dag uit, jaar in jaar uit tot ze hun laatste adem uitblazen. En eindigen als voedsel voor andere dieren. De cyclus van het leven. Punt uit. Komt geen creditcard of tweede huwelijksreis aan te pas. Mensen maken het zichzelf een stuk moeilijker, met dromen en ambities, de lat die steeds hoger moet worden gelegd. Ik ga bij je weg. Dat zou zo’n vogel nooit doen. Ik ga bij je weg. Een zin die keer op keer door mijn hoofd speelt. Opnieuw en opnieuw. Ik ga bij je weg.” Corine Hartman op de poëtische toer, maar dan op haar eigen manier. Raak, haar mes snijdt tot diep in je binnenste. Analyseer elk woord en wordt dan stil, muisstil.

Anthonie en Romée van Baerle vormen samen met hun drie kinderen een mooi gezin. Een schijnbaar gelukkig gezin, voorzien van alle luxe, beide ouders zijn succesvol op zakelijk vlak. Totdat Romée haar man vertelt dat ze bij hem weggaat. Ze heeft een nieuwe liefde gevonden, maar wil eerst even apart gaan wonen. Diezelfde nacht wordt Romée vermoordt, door… juist: Anthonie. Einde verhaal dus? Helemaal niet, vanaf dit moment wordt het nog interessanter.

Een vlaag van waanzin, een verhaal dat zich zelfs bij je buren zou kunnen afspelen, hopelijk gebeurt het nooit in je eigen familie. Waar pure realiteit in fictie verandert. Ik vergelijk Corine Hartman graag met een kameleon; vrij snel past ze zich aan en neemt ze de kleur van haar personages aan. Ze legt haar zijdezachte huid af en kruipt onder het vel van haar mannelijke protagonist. Ze transformeert gewoonweg in een man… Een koud kunstje voor deze gevierde schrijfster. Een grote stap en aanpassing echter voor de trouwe fans van Jessica Haider.

Dit is niet een thriller uit een dozijn, het boek krijgt een extra dimensie als een diepgaande psychologische roman vol spanningsvelden. Niet de gruwel of rauwheid, hier overheerst de emotie die Hartman verrassend poëtisch, maar doeltreffend weet weer te geven. Je kijkt lekker diep in de psyche van haar personages, beangstigend diep zelfs. Het verhaal verveelt geen moment, integendeel, het blijft nazinderen.

“Er ontsnappen witte wolkjes uit mijn mond als ik uitadem. De dood die in me is gekropen en zich bedenkt, zich een weg naar buiten kronkelt naar een ander die niet meer op de vlucht is voor de eindigheid.” Amen. Topboek!