Sublieme roman, recht uit het leven gegrepen

Het was voor Judith Visser precies maar een kleine stap om van de psychologische thriller over te schakelen naar de roman. Na een voorsmaakje met “In seizoenen” gaat de auteur dit keer helemaal de autobiografische toer op. In “Zondagskind” – Visser is een rasecht zondagskind – schrijft ze over haar jonge leven met het syndroom van Asperger; een vorm van autisme. Ze gaat helemaal met de billen bloot in dit zuivere en meeslepende verhaal. Een hernieuwde kennismaking met haar, waarin de lezer de echte mens ontmoet achter de schrijfster. Pas een viertal jaar geleden kreeg ze de diagnose dat ze lijdt aan Asperger. Yuriko, een van haar trouwe honden, is ambassadeur van Hulphonden voor Autisme.

Jasmijn Vink – zeg maar Judith Visser – is een jong meisje, ze groeit op in de jaren tachtig en negentig. Autisme was een raar en bijna onbekend woord toen, de meeste mensen wisten niet eens wat het betekende. Jasmijn is helemaal gek van haar hond Senta, die praat immers niet zoals de mensen. Tevens beschouwt het meisje haar hond als echte familie.
Zondagskind begint met een chaotische autorijles; Jasmijn wil haar rijbewijs halen. Verder volg je haar vanaf haar vierde tot haar twintigste en lees je over de gebeurtenissen die enige waarde hebben voor het verhaal. Je stapt als lezer werkelijk in het leven van het hoofdpersonage en je ervaart wat ze op dat moment werkelijk beleeft en voelt. Ja en wat heeft Jasmijn toch met Elvis? Het is voornamelijk het geluid van zijn stem, die zorgt er voor dat ze rustig wordt. Blij ook, en dat koestert ze.

Wonderbaarlijk, hoe Visser zich vooral richt op het positieve in haar leefwereld. Dikwijls wordt ze verkeerd begrepen; ze vind het erg jammer en storend. De aanvallen van migraine komen en gaan; ook dat moet ze accepteren.

“Mijn moeder drukte mijn dekbed als een donzen muurtje om me heen, zette het bandje aan en maakte het donker. ‘Welterusten Jassie’. Senta legde met een tevreden zucht haar kop op mijn kussen. Ik sloeg mijn arm om haar heen en drukte mijn neus in haar vacht.”

In haar eerste roman “In seizoenen” speelt haar moeder een hoofdrol, ze doet dat eveneens in “Zondagskind”. Een liefdevolle ode en dankbetuiging van een dochter aan het adres van de vrouw die haar heeft gebaard en opgevoed. Mooi hoe Judith/Jasmijn beschrijft hoe moeder werkelijk zorg draagt voor haar kind, in het besef dat het meisje toch anders is de andere kinderen.
Heel wat emoties passeren de revue: droefheid, blijdschap, zekerheid en achterdocht… Het zijn allemaal sentimenten, ervaringen die de auteur heel openlijk met je uitwisselt. Ze vertelt over haar jeugdjaren op een realistische manier, zonder enige belemmering, zonder de waarheid geweld aan te doen. Het leven van een meisje met Asperger zoals het werkelijk is. Je kijkt door haar ogen naar haar impulsrijke leefwereld.
Ook in een bijzonder zuivere schrijfstijl en -taal worden complexe situaties en gevoelens glashelder uitgelegd. Zeker niet onbelangrijk: Visser steekt een waarschuwende vinger uit naar het onderwijssysteem, dat nog steeds te veel en te vaak focust op het presteren.

“Zondagskind” is een prachtige, krachtige, sublieme roman; recht uit het leven gegrepen… Gegrepen uit het leven van een meisje en jonge vrouw met het syndroom van Asperger.