Geen top-drie, wel entertainend

Toen ik het boek uit de verpakking haalde, was mijn eerste gedachte: ‘Oei, die is dun!’ Uit ervaring weet ik dat de kans dan bestaat dat ik het boek niet diepgaand genoeg ga vinden, de personages niet ver genoeg uitgewerkt en dat men soms (te) snel tot conclusies komt waarvan je als lezer er het raden naar hebt hoe ze daar in godsnaam bij gekomen zijn.

Maar toch was ik nieuwsgierig, gooide mijn vooroordelen overboord en begon vol goede moed te lezen. En dat was maar goed ook. Ik was aangenaam verrast door de schrijfstijl. Stina Jackson schrijft heel beeldend, waardoor je je zonder moeite de sfeer en de omgeving kunt inbeelden als lezer. Je kunt de bossen bijna ruiken, de honden horen blaffen, de kilte voelen,...

De Zilverweg bevat twee aparte verhaallijnen die langzaam naar elkaar toegroeien en je nieuwsgierig maken naar wat volgt.
Stina doet je als lezer echt meeleven met vader Lelle, het hoofdpersonage. "Die laatste ochtend had ze onder de muggenolie gezeten. Eigenlijk was dat het enige wat hij zich nog herinnerde, dat hij het raampje omlaag had gedraaid om de auto te luchten nadat hij haar bij de bus had afgezet. "
Een quote die alles zegt over de pijn en het schuldgevoel die een vader voelt als zijn dochter al jaren spoorloos is. Zijn hoop en wanhoop gaan door merg en been en zijn irrationele gedrag en gedachten lijken op die manier bijna 'normaal' en redelijk.

De Zilverweg won intussen diverse prijzen, waaronder die voor Beste Zweedse Thriller, De Glazen Sleutel (prijs voor beste Scandinavische Thriller) en beste Zweedse boek van 2019. Verder werd Stina Jackson ook genomineerd voor twee andere awards. Bovendien is het boek inmiddels al aan bijna 30 landen verkocht en heeft het Zweedse Bautafilm er de filmrechten voor gekocht. Hét bewijs hoe talentvol deze schrijfster met Zweedse roots is, die tegenwoordig in Colorado woont.

Toch slaagde Stina Jackson er (nog) niet in om een plekje te veroveren in mijn top-drie van favoriete Scandinavische schrijvers. Daarvoor miste ik het soort spanning waardoor je op het puntje van je stoel gaat zitten. Maar door de sfeer die het boek uitstraalt, had ik wel het gevoel dat ik mee ‘in’ het verhaal zat en vergat ik de rest van de wereld rond me heen. 3,5 sterren dus, enerzijds omdat ik het einde wat voorspelbaar vond, maar anderzijds ook omdat ik De Zilverweg toch een veelbelovend debuut vind. Ik ben absoluut benieuwd naar een volgend boek van deze schrijfster en mijn verwachtingen liggen dan ook hoog. Stina Jackson kan zichzelf zeker nog overtreffen. Met De Zilverweg staat ze volgens mij nog maar aan het begin van een mooie carrière als schrijfster.