Heimwee naar bloed

Schijnbaar uit het niets worden er in een Noord-Italiaans stadje in de provincie Bergamo een aantal moorden gepleegd. De lijken van de slachtoffers zijn gruwelijk toegetakeld en de moordenaar laat telkens een mysterieuze, in bloed geschreven boodschap achter: ‘ViVe’.

Twee journalisten, de ervaren Marco Besana en de 26-jarige stagiaire Ilaria Piatti, besluiten de moorden te onderzoeken. Ilaria is ervan overtuigd dat de moordenaar een copycat is die zich laat inspireren door Vincenzo Verzeni, de eerste Italiaanse seriemoordenaar die in de negentiende eeuw veroordeeld werd voor de moord op twee vrouwen en de aanranding van zes anderen. Pikant detail was dat Verzeni zijn slachtoffers een beet toebracht en hun bloed dronk, hetgeen hem de bijnaam ‘de vampier van Bergamo’ opleverde. De twee journalisten storten zich op de zaak, maar worden van alle kanten tegengewerkt.

“Met gebogen hoofd loopt hij terug naar de echtgenoot, legt een hand op diens schouder en vraagt hoe het met hem gaat. De ander schudt het hoofd, hij wil het niet over zichzelf hebben.”

Hebben deze recente moorden werkelijk een connectie met een seriemoordenaar die al een eeuw dood is? Zullen Marco en Ilaria in staat zijn om deze zaak op te lossen voor er opnieuw een slachtoffer valt? Je leest het in ‘Heimwee naar bloed’.

Daar waar Marco zich vastbijt in deze zaak omdat het hoogstwaarschijnlijk zijn laatste zal zijn, liggen Ilaria’s motieven in het verleden. Toen Ilaria nog maar zes jaar oud was verdween haar moeder spoorloos. De verdwijning van haar moeder en de daarmee samenhangende veroordeling van haar vader, hebben blijvende littekens achtergelaten.

“Naar ik heb begrepen verzamelt hij geen trofeeën, maar vindt hij het belangrijk om zijn slachtoffers op een of andere manier te signeren. Ik denk dat hij woedend is geworden op degene die hem heeft nagedaan en de euvele moed heeft gehad om met zijn handtekening te signeren.”

Correnti heeft zijn verhaal verdeeld in een veelheid aan korte hoofdstukken. Dit komt de leesbaarheid ten goede, zeker in combinatie met het feit dat de hoofdstukken allemaal van een datum zijn voorzien. De schrijfstijl van Correnti is van een plezierige eenvoud; toegankelijk en vlot lezend. De vele dialogen zijn bovendien zeer geloofwaardig.

Met zijn personages slaagt Correnti echter niet helemaal. Te stereotype en derhalve niet al te origineel zijn de mentor en zijn protegé. Hij is een wat norse man die deze zaak koste wat kost op wil lossen. Zij is wat stuntelig, krijgt van haar collega’s de bijnaam ‘tuthola’, maar is absoluut slim. Een, op het oog onmogelijke combinatie, maar je raadt het al … de twee gaan samenwerken. Kortom, daar was meer uit te halen geweest.



Het verhaal is afwisselend flink spannend om vervolgens weer in een soort traagheid te verzanden. Wellicht heeft dit toch te maken met het feit dat het boek een duo productie betreft. Wel uiterst geslaagd zijn overigens de sfeertekeningen van de fraaie Italiaanse omgeving.

Kortom, ‘Heimwee naar bloed’ is zeker geen slechte thriller, maar het schrijversduo die schuilgaan achter de auteursnaam Correnti, hebben iets teveel kansen laten liggen.

Over de auteur
Dario Correnti is een pseudoniem waarachter twee auteurs schuilgaan. Nog voor Heimwee naar bloed verscheen in Italië was de internationale belangstelling al heel groot.
Heimwee naar bloed verschijnt in zestien landen en is genomineerd voor de Premio Bancarella, een belangrijke literaire prijs.

Uitvoering
Uitgever: HarperCollins
ISBN 9789402701616
Paperback, 448 pagina’s
Vertaling Edwin Krijgsman

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/