Niets is onmogelijk

In ‘Niets is onmogelijk’ gaat Elizabeth Strout verder met het vertellen van de verhalen over de personen uit het verleden van Lucy Barton, daar waar ze in het alom geprezen ‘Ik heet Lucy Barton’ stopte. De levens van deze personen, worden, in al hun complexiteit opgeroepen en met elkaar verbonden in negen indringende verhalen. De lezer komt alle oude bekenden uit ‘Ik heet Lucy Barton’ weer tegen.

We keren terug naar Amgash, Illinois, de geboorteplaats van de vertelster. Amgash is in feite een oninteressant stadje. Lucy Barton heeft het dan ook de rug toegekeerd en vertrok naar New York waar ze een succesvol auteur werd.

“Op weg naar huis had Tommy een gevoel alsof er een band leegliep, alsof hij –zijn hele leven lang- door iets gedragen was, iets wat nu weg was. Met de afstand die hij aflegde groeide er een gevoel van angst.”

Daar waar in ‘Ik heet Lucy Barton’ de inwoners van Amgash uitsluitend in de roddels voorbij komen die Lucy en haar moeder in het ziekenhuis (waar Lucy’s moeder verblijft) met elkaar delen. In ‘Niets is onmogelijk’ wordt het wel en wee van deze mensen vertelt door de ‘vertelster’. Een bont gezelschap aan personages en gebeurtenissen passeert de revue. Het is voor de lezer zaak om zijn aandacht er goed bij te houden, anders ben je al snel de draad kwijt aangezien de verhalen afwisselend door de vertelster worden gebracht en dan weer in dialoog. Bovendien is dezelfde persoon op het ene moment de hoofdpersoon in een verhaal om vervolgens onderwerp van gesprek te zijn tussen anderen. Feitelijk is ‘Niets is onmogelijk’ een zogenaamde ‘schakelroman’, net als Strouts ‘Olive Kitteridge’ uit 2009.

“Mary kwam op één elleboog overeind. Die vrouw die haar gezin in de steek had gelaten. Er schoot een gloeiend hete vlam door Mary heen op hetzelfde moment dat ze zich de vrouw herinnerde: frêle, mooi om te zien.”

Er blijkt heel wat (onderhuids) leed en trauma te leven in het kleine stadje en het komt allemaal voorbij. Strout ziet kans dat op subtiele wijze te doen en toont daarmee direct onomstotelijk vast hoe beperkt ons inlevingsvermogen is. De schrijfstijl van de auteur is verfijnd en haast wat onderkoeld. De enige uitzondering daarop is de passage waarin Lucy Barton terugkeert naar het stadje om haar broer en zus op te zoeken. De terugkeer naar Amgash én de confrontatie met haar zuster, blijken voor Lucy veel heftiger dan ze ooit had kunnen bevroeden.

“En toen vertrok hij. Ze vertrokken altijd allemaal. Ze bewaarde zijn registratieformulier zoals een kind een afgescheurd toegangskaartje als aandenken aan een bijzondere dag bewaart. Het hele geval was zo puur als een beekje in de lente geweest.”

Een knap geconstrueerde roman die veel complexer ineen steekt dan het op het eerste moment lijkt, met zeer geloofwaardige en natuurlijke dialogen. ‘Ik heet Lucy Barton’ en dit ‘Niets is onmogelijk’ zijn weliswaar nauw met elkaar verbonden, maar kunnen desondanks prima los van elkaar gelezen worden.

Over de auteur
De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Strout is auteur van onder andere Amy en Isabelle, Blijf mij nabij, Olive Kitteridge en Ik heet Lucy Barton. Olive Kitteridge werd in 2009 met de Pulitzerprijs bekroond. De HBO-verfilming, met Frances McDormand in de hoofdrol, won in 2015 zes Emmy Awards, waaronder die voor beste miniserie. Ik heet Lucy Barton klom tot plaats nummer 1 van de New York Times bestsellerlijst, en stond op de longlist voor de Man Booker Prize.

Uitvoering
Uitgeverij Atlas Contact
ISBN 9789025450380
Paperback, 256 pagina’s

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/