Lezersrecensie
Wilde gok: bijzonder spannend en geweldig geconstrueerd!
Celeste de Chatillon is weduwe en woont met haar twee dochters een schijnbaar zorgeloos en luxueus leven in hun villa nabij Menton. De realiteit is echter een geheel andere dan hetgeen Celeste voor de bühne presenteert. Haar gokverslaving brengt hen aan de rand van een faillissement.
“Ik draai me om en ren zo hard als ik kan, de afstand naar mijn wagen lijkt wel verviervoudigd. Eén van mijn naaldhakken begeeft het, gillend val ik op de grond. Ik schop mijn schoenen uit en neem ze in mijn handen.”
Wanhopig tracht Celeste het talent van haar jongste dochter Beau te exploiteren, hetgeen haar echter in een situatie brengt waarbij dubieuze figuren uit het drugsmilieu haar in hun macht hebben. Wanneer Beau in gevaar komt, bedenkt Celeste een waanzinnig plan om uit de schulden te raken. Haar plan lijkt te lukken, totdat de mysterieuze Leon de opdracht krijgt Celeste en haar dochter te vermoorden.
“Bloed kleefde aan mijn hand. De geur ervan zorgde voor een klik in mijn brein, alsof iemand een sleutel in mijn hoofd omdraaide waardoor een duivel werd bevrijd.”
Tegelijkertijd ontwaakt, in een dorpje in de Provence, een jonge vrouw die aan geheugenverlies leidt. Omdat zij werkelijk niets meer weet, heeft de vrouw geen andere keuze dan de man, die zegt haar echtgenoot te zijn, te vertrouwen. Wanneer een mysterieuze vrouw contact met haar legt, verandert echter alles.
“Ik doe alsof ik slaap. Hoe langer ik de pijn kan verdragen, hoe langer het duurt voordat ze me opnieuw verdoven. Volhouden, op je tanden bijten, herhaal ik als een mantra in mijn hoofd. Het is de enige manier waarop ik te weten kan komen wat er met mij aan de hand is.”
Deze vierde thriller van Bollé zit werkelijk zeer ingenieus in elkaar. Dat Bollé kan schrijven behoeft geen enkel betoog. Dat heeft hij met zijn eerdere boeken dubbel en dwars bewezen. De constructie van ‘Wilde gok’ is echter zó geraffineerd en zó goed geconstrueerd, dat Bollé zichzelf overtreft. Wat een knap, uitgekiend verhaal!
Bovendien staat ‘Wilde gok’ bol van de boeiende personages. Niet alleen de weduwe en haar dochters, maar ook bijvoorbeeld Thierry, Fabian, Amélie, Angele en vele anderen. Zij worden overigens allemaal, naar gelang de omvang van hun rol in het geheel, uitstekend gekarakteriseerd. Enkelen van hen, en dan heb ik het over Léon en Fleur, blijven echter lange tijd mysterieus en je kan het als lezer niet uitstaan dat je er niet de vinger op kun leggen hoe de connectie met de andere personages in elkaar steekt.
Daarnaast trakteert Bollé zijn lezers op diverse knetterende plotwendingen die je echt niet ziet aankomen en die inslaan als een bom. Met regelmaat is er een flashback in het verhaal verweven dat enerzijds verhelderd en tegelijkertijd weer nieuwe mysterie aan het licht brengt.
De spanningsboog weet de auteur te bespelen tot op het moment dat Bollé de teugels aantrekt en het voorwaarts gaat. Dan is er geen houden meer aan en neemt hij zijn lezers mee richting een uitstekend plot.
Wat de lezer helpt om het roer recht te houden in de grote hoeveelheid personages en gebeurtenissen is het feit dat het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken waar telkens de naam van het personage dat op de voorgrond treedt, boven staat. Dat betekent overigens ook weer dat de auteur het perspectief met regelmaat verlegt, maar dat maakt ‘Wilde gok’ nóg boeiender.
Over de auteur
Johnny Bollé is geboren en getogen Antwerpenaar. Hij studeerde klinische chemie aan de Hogeschool in Antwerpen en werkte als paramedisch laborant. Op zijn dertigste maakte hij een carrière-switch en werd personal trainer en groepslesgever, een beroep dat hij nog steeds met veel enthousiasme uitoefent. In 2018 won hij met zijn verhaal ‘Euforie’ de schrijverswedstrijd van Schrijverspunt. In hetzelfde jaar werd zijn verhaal ‘Claustrofobie’ bekroond met de publieksprijs voor de wedstrijd MicroSleutel van het mobiele lees- en schrijfplatform Sweek. Nog datzelfde jaar verscheen zijn debuutthriller ‘Egyptisch Blauw’. Een jaar later verscheen ‘Bloedmaan’ dat door het lezersplatform van de VRT – Lang zullen we lezen – werd uitgeroepen tot één van de 20 beste boeken van 2019. ‘Hij noemde me Duivelskind’ (2020) was zijn derde thriller en werd door het recensententeam van ThrillZone genomineerd voor de longlist van de ThrillZone awards 2020 voor de categorie ‘Beste Nederlandstalige thriller’.
Uitvoering
Uitgeverij Phoenix Books
ISBN: 9789083140469
Paperback, 300 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent. http://ht-c-co
“Ik draai me om en ren zo hard als ik kan, de afstand naar mijn wagen lijkt wel verviervoudigd. Eén van mijn naaldhakken begeeft het, gillend val ik op de grond. Ik schop mijn schoenen uit en neem ze in mijn handen.”
Wanhopig tracht Celeste het talent van haar jongste dochter Beau te exploiteren, hetgeen haar echter in een situatie brengt waarbij dubieuze figuren uit het drugsmilieu haar in hun macht hebben. Wanneer Beau in gevaar komt, bedenkt Celeste een waanzinnig plan om uit de schulden te raken. Haar plan lijkt te lukken, totdat de mysterieuze Leon de opdracht krijgt Celeste en haar dochter te vermoorden.
“Bloed kleefde aan mijn hand. De geur ervan zorgde voor een klik in mijn brein, alsof iemand een sleutel in mijn hoofd omdraaide waardoor een duivel werd bevrijd.”
Tegelijkertijd ontwaakt, in een dorpje in de Provence, een jonge vrouw die aan geheugenverlies leidt. Omdat zij werkelijk niets meer weet, heeft de vrouw geen andere keuze dan de man, die zegt haar echtgenoot te zijn, te vertrouwen. Wanneer een mysterieuze vrouw contact met haar legt, verandert echter alles.
“Ik doe alsof ik slaap. Hoe langer ik de pijn kan verdragen, hoe langer het duurt voordat ze me opnieuw verdoven. Volhouden, op je tanden bijten, herhaal ik als een mantra in mijn hoofd. Het is de enige manier waarop ik te weten kan komen wat er met mij aan de hand is.”
Deze vierde thriller van Bollé zit werkelijk zeer ingenieus in elkaar. Dat Bollé kan schrijven behoeft geen enkel betoog. Dat heeft hij met zijn eerdere boeken dubbel en dwars bewezen. De constructie van ‘Wilde gok’ is echter zó geraffineerd en zó goed geconstrueerd, dat Bollé zichzelf overtreft. Wat een knap, uitgekiend verhaal!
Bovendien staat ‘Wilde gok’ bol van de boeiende personages. Niet alleen de weduwe en haar dochters, maar ook bijvoorbeeld Thierry, Fabian, Amélie, Angele en vele anderen. Zij worden overigens allemaal, naar gelang de omvang van hun rol in het geheel, uitstekend gekarakteriseerd. Enkelen van hen, en dan heb ik het over Léon en Fleur, blijven echter lange tijd mysterieus en je kan het als lezer niet uitstaan dat je er niet de vinger op kun leggen hoe de connectie met de andere personages in elkaar steekt.
Daarnaast trakteert Bollé zijn lezers op diverse knetterende plotwendingen die je echt niet ziet aankomen en die inslaan als een bom. Met regelmaat is er een flashback in het verhaal verweven dat enerzijds verhelderd en tegelijkertijd weer nieuwe mysterie aan het licht brengt.
De spanningsboog weet de auteur te bespelen tot op het moment dat Bollé de teugels aantrekt en het voorwaarts gaat. Dan is er geen houden meer aan en neemt hij zijn lezers mee richting een uitstekend plot.
Wat de lezer helpt om het roer recht te houden in de grote hoeveelheid personages en gebeurtenissen is het feit dat het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken waar telkens de naam van het personage dat op de voorgrond treedt, boven staat. Dat betekent overigens ook weer dat de auteur het perspectief met regelmaat verlegt, maar dat maakt ‘Wilde gok’ nóg boeiender.
Over de auteur
Johnny Bollé is geboren en getogen Antwerpenaar. Hij studeerde klinische chemie aan de Hogeschool in Antwerpen en werkte als paramedisch laborant. Op zijn dertigste maakte hij een carrière-switch en werd personal trainer en groepslesgever, een beroep dat hij nog steeds met veel enthousiasme uitoefent. In 2018 won hij met zijn verhaal ‘Euforie’ de schrijverswedstrijd van Schrijverspunt. In hetzelfde jaar werd zijn verhaal ‘Claustrofobie’ bekroond met de publieksprijs voor de wedstrijd MicroSleutel van het mobiele lees- en schrijfplatform Sweek. Nog datzelfde jaar verscheen zijn debuutthriller ‘Egyptisch Blauw’. Een jaar later verscheen ‘Bloedmaan’ dat door het lezersplatform van de VRT – Lang zullen we lezen – werd uitgeroepen tot één van de 20 beste boeken van 2019. ‘Hij noemde me Duivelskind’ (2020) was zijn derde thriller en werd door het recensententeam van ThrillZone genomineerd voor de longlist van de ThrillZone awards 2020 voor de categorie ‘Beste Nederlandstalige thriller’.
Uitvoering
Uitgeverij Phoenix Books
ISBN: 9789083140469
Paperback, 300 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent. http://ht-c-co
6
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Hanneke van de Water
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
