Sterke personages, verrassende moordwapens

Yrsa Sigurdardottir was voor mij een onbekende schrijfster. Toen ik de aankondiging van de leesclub doornam, sprak haar boek DNA mij meteen aan.
De cover van het boek is apart en veel belovend. Je ziet een bebloede, gekruiste Duct tape, over de familienaam van de schrijfster gekleefd.
De proloog beschrijft hoe 3 kinderen uit hetzelfde gezin uit elkaar gehaald worden en ter adoptie worden aangeboden.
In het eerste hoofdstuk wordt de moord op een jonge moeder van 3 kinderen beschreven. Haar dochtertje Margret van 7 jaar is er getuige van.
Rechercheur Huldar en psychologe Freya (die elkaar blijken te kennen door een one night stand die vooral Freya achterliet met een wrang gevoel) werken samen om de waarheid achter de moord te proberen achterhalen en eveneens de kwetsbare Margret te ondersteunen.
De moordenaar laat op de moordplek een briefje met een onbegrijpbare cijfer- en lettercombinatie achter.
Het ontcijferen van deze boodschap en de onduidelijkheid over welk moordwapen er gebruikt werd, houdt de lezer lang in spanning.
Wanneer een volgende moord met een soortgelijk patroon gebeurt, wordt de spanning rond deze 2 zaken verder opgebouwd. De uiteindelijke ontcijfering van de code en de verrassende keuze van de moordwapens zijn op zijn minst origineel te noemen.
De karakters van Freya en Huldar zijn interessant en hun wisselwerking nodigt uit om het vervolg van de reeks te lezen.
De epiloog vond ik eveneens verrassend, maar achteraf bekeken, niet zo origineel.
Ik heb deze spannende thriller heel graag gelezen, al stoorden mij de vertaal- en schrijffouten die hier en daar in het boek opduiken, wel.
De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar en roept bij de lezer telkens nieuwe vragen op.
De verhoortechnieken die Huldar en zijn team gebruiken, leken mij echter soms niet te kloppen met de realiteit en kwamen dan ook storend over.
Desondanks kijk ik reeds uit naar het 2e deel van de reeks, dat in mei verschijnt.