Recensie De verborgen geschiedenis

Twintig jaar nadat Donna Tartt een hype werd, heb ik dan eindelijk haar debuutroman ook gelezen. Een prachtig boek dat naar mijn mening aan kracht zou winnen als het honderd pagina's minder zou tellen. Die eindeloze stroom bezoekjes van de hoofdpersonen aan elkaar - een zeer hecht clubje Amerikaanse collegestudenten die Grieks studeren- beslaat een belangrijk deel in het midden van het verhaal dat daardoor een beetje dreigt te te kabbelen.

Maar de sfeerbeschrijvingen in het boek zijn prachtig, al is het wel handig (niet noodzakelijk) als je gymnasium hebt gedaan en niet, zoals ik, HBS a.

De Verborgen Geschiedenis is na De Kunst van het Veldspel en Ik ben Charlotte Simmons de derde grote Amerikaanse college-roman die ik in redelijk korte tijd heb gelezen. En hoewel het heel verschillende verhalen zijn, hebben ze een nadrukkelijke gemeenschappelijkheid: het onwijze drank- en drugsgebruik onder de studenten. Dat wordt in alle boeken breed uitgemeten, maar Tartt spant wel de kroon.