Recensie Ademloos

Ik kan een boek (of film) nog zo mooi of onroerend vinden, zelden heb ik een doosje kleenex nodig om mijn waterlandertjes weg te poetsen.

Vandaag heb ik ontdekt dat ik dus toch erg blij was met mijn ongebruikte doosje tranenvangers in de kelderkast, eigenlijk bedoeld voor snotneusjes. In de veronderstelling gewoon een paar uurtjes lekker te lezen op mijn bankje met een grote pot thee erbij, begon ik aan “ademloos”.

Dit boek is zo puur, zo recht uit het hart geschreven dat zelfs ik het niet droog hield. Dit krijg je alleen op papier als je dit zelf zo intens hebt beleefd. Haar onvoorwaardelijke liefde voor Ron, het ongelofelijke verdriet na zijn overlijden, het vallen, knokken en weer doorgaan en niet te vergeten haar humor.

Wat een bikkel, wat een kanjer, zelf zo ziek en op zo’n jonge leeftijd al zoveel op je bord gekregen hebben, wetende dat er nog heel wat gaat komen en je zelf die doodstrijd nog aan moet gaan, maar voorlopig zeker nog niet opgeven en genieten wat er te genieten valt … om dan ook nog eens haar verhaal en gevoel zo mooi in een boek kunnen verwoorden. Petje af!!!