Luchtige niemendalletjes

Na de zomereditie Bon Bini Beach (2012) is Het chalet de eerste winterthriller die is gebaseerd op een idee van Paul Goeken (1962-2011). Eenmaal het stokje overgenomen weet zijn opvolg(st)er precies waar de draad op te pakken om Suzanne Vermeer, het Hollandse paradepaardje uit de stal van A.W. Bruna, in beweging te houden. Voorzichtig gesteld lijkt het erop dat het inhoudelijke niveau zich wat heeft ontwikkeld. Omdat je nu eenmaal van een comfortabele stadsauto geen terreinwagen wilt maken, zal er om die reden dan ook niet al te veel aan de succesformule worden gesleuteld. In ieder geval is getracht om het geheel wat op te poetsen en dit is mijns inziens redelijk goed gelukt. Waar we de plot voorheen van mijlenver zagen aankomen, moeten we nu eerst wat bochtjes nemen voordat het zicht hierop helder wordt.

De proloog vertelt ons wat een personage te wachten staat. Een lichaam ontzield in de sneeuw achtergelaten en voor altijd het zwijgen opgelegd. Soms is drie te veel en moet er iemand het veld ruimen. Een simpele rekensom in een doorsnee relatie. Hoewel we hun beider leeftijd lastig kunnen vaststellen, mede door hun onbenullige uitspraken en bij tijd en wijle onvolwassen gedragingen, zijn Annelies Bakker en Sara Verbeek al lang hartsvriendinnen. Annelies loopt in het jaar 2000 tijdens een Peruaans uitje reisleider Wim tegen het lijf, en ook Sara vindt enige jaren later in René haar wederhelft. In 2010 besluiten Annelies en Wim naar IJsland te verkassen waar ruim twee jaar later Sara en René hen komen opzoeken. Dat een verleden het heden bijna altijd weet in te halen in de wereld van de fictie is ook in dit geval niet anders. Tessa, de destijds obsessieve collega van Wim met wie hij in Nederland een heimelijk rendez-vous had, laat ook geregeld van zich horen door haar gevoelens voor Wim niet onder stoelen of banken te steken. In de tussentijd stort de inmiddels niet meer zo stabiele Annelies zich op haar rol als gastvrouw van hun IJslandse bed & breakfast om zo haar wankele relatie met Wim en haar kinderloosheid niet onder ogen te hoeven komen. Sara ontdekt echter dat Wim het vreemdgaan niet heeft afgezworen en brengt onbedoeld de bal aan het rollen wanneer ze Annelies hierover inlicht.

Voorheen werden de zogeheten "zinderende zomerthrillers" en hun wintervarianten voornamelijk door critici gezien als luchtige niemendalletjes. Terwijl lezers in groten getale de boeken uit de schappen haalden, lazen critici "de Vermeertjes" veelal met gekromde tenen, met de pen in de aanslag om vervolgens nagenoeg niets van de inhoud overeind te laten staan. En, eerlijk is eerlijk, er viel (en valt nog steeds) ook een hoop op aan te merken. Dat neemt echter niet weg dat een groot lezerspubliek de auteur achter het pseudoniem blijft omarmen, en zich en masse naar de winkel spoedt als een volgend exemplaar zich aandient. Het met bos omringde chalet, waar de titel van het boek naar verwijst, ligt op een krappe kilometer afstand van het bed & breakfast. Vanwege een overboeking bivakkeren Sara en René in dit roodgeverfde en luxueuze onderkomen. De geïsoleerde ligging maakt van dit chalet de perfecte locatie om de lezers een 'creepy feeling' te bezorgen. Ondergetekende laat de keuze aan u, de lezer, of Suzanne Vermeer hier al dan niet in is geslaagd.

(Door: Diana Bokkinga)