Traag maar verrassend

De duiker is het tweede boek in een serie met Frederik Broman maar het eerst vertaalde werk in het Nederlands. Tijdens het lezen heb je door dat er al een verleden meespeelt dat je gemist hebt, niet dat het stoorde. Maar in een serie is het fijn om de personages van in het begin vorm te zien krijgen. Dit is een kleine noot.
Zoals in de meeste Scandinavische thrillers wordt ook in dit boek veel aandacht besteed aan omgeving alsook aan de personages en hun onderlinge relaties.
Op de achterflap kunnen we lezen dat er twee gebeurtenissen zijn die de aandacht vragen van het politiekorps. Er is daar Jenny die zich sinds kort een moord herinnert van 18 jaar geleden en gepleegd door haar vader. Zij krijgt Sara toegewezen als verantwoordelijke binnen de politie. De duiker die een week later gevonden wordt, daar is Frederik dan verantwoordelijk voor. Beide verhalen worden naast elkaar verteld. Deze twee zaken naast elkaar schept de verwachting dat je met een speurders duo te maken hebt, maar alleen Frederik wordt uitgediept. Ook de rest van het team blijft buiten schot. Dat komt toch raar over, het boek blijft dus wat steken op het personage van Frederik.
De evolutie van het onderzoek verloopt traag, letterlijk. Het verhaal verspringt gemakkelijk met een week of meer en loopt toch over enkele maanden. Het lezen zelf verloopt ook niet altijd vlot, de persoonlijke sores van Frederik willen wel eens een storend element zijn hiervoor. En dan zijn er nog de afwisselende verhaallijnen. Ze lopen zo hard naast elkaar dat je precies twee verhalen door elkaar leest. En bij wisseling is het altijd toch wel even denken. En toch steekt de plot heel erg goed in elkaar. De lezer wordt nogal eens op het verkeerde been gezet en verrast.
Een gewoon goed boek deze De duiker. Goede plot, verrassende elementen en je wordt ook enigszins getriggerd om aan de volgende boeken te beginnen.