een schoon en aangrijpend Vlaams boekje

Els Beerten heeft met haar boek Eén mens is genoeg een waar pareltje afgeleverd. Een klein fijn boekje om in je hart te sluiten. Beerten schrijft jeugdliteratuur, haar romans zijn daardoor zeer toegankelijk geschreven. En toch is het ook volwassenen literatuur. Knap gedaan.
De taal in dit boek, maar ook in Allemaal willen we de hemel, is zeer verfrissend en zo Vlaams als het maar kan en dat deed deugd. Maar dat had ook een functie, het verhaal speelt zich namelijk af in de jaren zestig, met in het eerste deel het relaas van het gezin van na de geboorte van Juliette in 1944. Je zit onmiddellijk in de tijdsgeest van toen door Beertens manier van schrijven.
Het is een roman. Duidelijk. Maar zo aangrijpend dat het op een bepaalde manier toch spannend was. Je kan niet anders dan je laten meeslepen en niet alleen door Juliette. Ook haar broer Louis en café-uitbater Wilfried ontroeren. En dan is daar nog de 'onschuldige' Lili, de snotneus van 18.
Achter alles wat Beerten schrijft en hoe ze het schrijft, zit een plan. Alle momenten, gebeurtenissen, situaties komen goed uit de verf, onder andere door de vergelijkingen die ze gebruikt. En ze schrijft ook met 'levenswijsheden'. Het is zo'n boek dat stemt tot nadenken. Het is dus een verhaal dat heel knap in elkaar zit, van het ene komt het andere, alsof het niet anders kon lopen. Het plan werkt van het begin tot het einde.
Hoe tragisch de gebeurtenissen ook zijn die dit Limburgse gezin treffen, vriendschap creëert hoop, en om het met een cliché te zeggen, hoop doet leven. En voor je het weet, klap je het boek dicht. Voldaan. Op zijn Vlaams: een schoon boek.