miste spanning

De derde in de Helen Grace-serie. Het boek heeft vele korte hoofdstukken die het verhaal vertellen vanuit verschillende perspectieven.
Enerzijds is er het team en het onderzoek naar de vondst van het lijk van een jonge vrouw en aansluitend de vermissing van een andere. Het is mooi om te volgen hoe langzamerhand duidelijk wordt dat er veel meer aan de hand is dan op het eerste zicht lijkt. Ook de manier waarop de puzzelstukjes in elkaar worden gelegd, is knap beschreven.
Anderzijds is er dan het verhaal van de ontvoerde vrouw en haar ontvoerder dat een zeer ruim deel krijgt toegemeten in het boek. Naar mijn smaak té veel. Het had intrigerender geweest als het op een subtielere wijze was gebracht met hints en vraagtekens naar de wijze waarop de vrouw gevangen wordt gehouden. Het verhaal was nu echt niet spannend te noemen.
Arlidge heeft begrepen dat het in een serie aangewezen is om de terugkerende personages een persoonlijke invulling mee te geven en dit boek na boek gestaag te laten evolueren. Maar ook nu lag er een te grote klemtoon hierop waardoor het eigenlijke verhaal inboette aan spanning en je inleven niet meer aan de orde was. Vooral de verhouding tussen hoofdinspecteur Ceri Harwood en Helen is helemaal uit verhouding getrokken en ongeloofwaardig. Op psychologisch vlak is er nog werk aan de winkel alsook de proportionele verhouding ervan tot het verhaal.
Pluk een roos is een gewoon goed boek maar voor de liefhebbers van een spannend en een goed speurdersverhaal komt het echter te kort. Er is nog volop ruimte voor evolutie in het brengen van een spannend verhaal en de psychologische kant van de personage. Op zich is de plot echter wel oké en het boek leest vlot.