Zijn er elementen in een persoonlijkheid die alles doorstaan?

Benedict Wells (München,1984) vertelt in het veelgeprezen en met verschillende prijzen bekroonde boek Het einde van de eenzaamheid het verhaal van Jules Moreau. Jules belandt na een ernstig motorongeluk in het ziekenhuis en neemt de lezer mee in zijn herinneringen naar zijn jeugd. Jules, zijn oudere broer Marty en oudste zus Liz, hebben namelijk na een beschermde jeugd hun ouders verloren door een ongeluk en belanden alle drie in een internaat. In de tijd in het internaat ervaren ze weinig steun aan elkaar; ze gaan allemaal zo hun eigen weg en zijn op hun eigen manier getekend door het drama dat hen is overkomen.

Jules is een eenzame jongen, die alleen aansluiting heeft bij Alva, een meisje dat net zo in zichzelf gekeerd is als hij. Naarmate Jules en zijn broer en zus volwassen worden, wordt de onderlinge band toch weer sterker. Alle drie zijn ze op een verschillende manier beschadigd door het trauma dat ze meegemaakt hebben en beseffen ze dat ze alleen elkaar nog hebben. Ook Alva verschijnt na jaren van afwezigheid weer terug in het leven van Jules en het lijkt er op, dat ze samen de verloren jaren gaan inhalen, maar dan slaat het noodlot toch weer toe.

Het einde van de eenzaamheid is een ontroerend en subliem geschreven boek, dat knap is opgebouwd met flashbacks en vooruitwijzingen. De eerste zin van het boek is al reden om geïntrigeerd verder te lezen:

Ik ken de dood al heel lang, maar nu kent de dood mij ook.

Het is een boek dat je aan het denken zet. Jules vraagt zich af in hoeverre zijn persoonlijkheid door alles wat hij heeft meegemaakt, veranderd is. Waarom is hij zoals hij is?

Wat zou het onveranderlijke in je zijn? Dat wat in ieder leven hetzelfde zou zijn gebleven, ongeacht het verdere verloop daarvan? Zijn er elementen in een persoonlijkheid die alles doorstaan?

Het zijn interessante vragen, die Wells aansnijdt in zijn boek. Vragen die iedereen zichzelf zou kunnen stellen, maar die in het geval van Jules heel logisch en natuurlijk aanvoelen. De thematiek van het boek (omgaan met verlies van ouders, opgroeien in een internaat) is niet nieuw, maar de manier waarop Wells zijn boek heeft geschreven is fenomenaal. Het is een boek dat je bijna niet kunt wegleggen, dat je raakt en waarover je dagen nadat je het gelezen hebt nog steeds aan het nadenken bent.

‘Ik zeg het niet graag nog een keer, maar je kunt het verleden niet terughalen of veranderen,’ zei mijn broer aan de telefoon. ‘Ja hoor, dat kan best,’ zei ik.