Ik hef mij ogen op naar de bergen

Na het lezen van De acht bergen, kon ik niet anders dan mij opnieuw onderdompelen in de briljante schoonheid van de bergen en Cognetti’s schrijfstijl.
Opnieuw, de bedwelmende en intense sfeer van de bergen. De ruwe omstandigheden en dito bewoners van het Aostadal. Gemzen, bomen die knappen door de sneeuw, terwijl het niet eens winter is. Opnieuw het verlangen naar de elementaire behoeften van het leven. Die dieper gaan dan de stad in je kan aanboren. De gesprekken met de enkele herders die de omstandigheden verdragen willen en vooral het niet kunnen zeggen wat er in hen omgaat.

‘ ... de woorden die hij kende volstonden niet om te zeggen hoe hij zich voelde’. P. 124

Een man, een schrijver in een hut met vooralsnog geen letter op papier. Hij gaat eropuit en vindt zichzelf al klimmend en dalend beetje bij beetje terug. Al moet hij hiervoor steeds meer loslaten. Prachtig en ontroerend, hoe hij dan opeens zonder duidelijke reden dan dat het blijkbaar in hem al tijden gaande is, huilt.

Het boekje lijkt aan De acht bergen vooraf te gaan, maar is qua stijl en thematiek verwant aan de bestseller. In eerste aanzet, herken je de thema’s en de bronnen waaruit Cognetti put.

Het boekje is in zijn kleinheid een pareltje en net als zijn grote broer De acht bergen, een boek dat met je mee mag gaan en om herlezing zal vragen. Want ja, die stad en die druk. Die onnatuurlijke habitat zal je opnieuw leegzuigen. Dit boekje zal je wederom, steeds opnieuw raken en troosten. Het zal je roepen om je schoenen te pakken en de bergen in te gaan. Je rug te wenden naar de stad en je ogen te heffen naar de bergen.

Zelfs de Bijbel onderkent de kracht en schoonheid van de bergen. In een psalm staat: ik hef mijn ogen op naar de bergen. Vanwaar zal mijn hulp komen? Cognetti verwacht het nadrukkelijk van deze grote reuzen die wij in Nederland node moeten missen.

Vanwege de sfeer, schoonheid en de schier onuitputtelijke kracht van de thematiek van dit boekje: 5 sterren.