Klassieker

Toen ik een paar bladzijden in dit boek had gelezen bladerde ik nog eens terug naar helemaal voorin. Ja, dit was toch écht een boek uit 1992. Stijl, taalgebruik en tempo van Heren van de thee lijken echter veel eerder op een boek dat dertig, veertig of zelfs vijftig jaar eerder is geschreven. Ongetwijfeld door Haasse met opzet zo gedaan en mogelijk ook bedoeld om het documentaire karakter van het boek te onderstrepen. Een prima aanpak, want mede hierdoor wordt je al vrij spoedig het boek in gezogen.
Hella Haasse heeft zich voor deze roman laten inspireren door archiefmateriaal over de families die in voormalig Nederlands Indië theeplantages runden. Hierdoor komen er nogal veel mensen voor in het boek, waarvan een groot deel nogal schetsmatig blijven. De paar échte hoofdpersonen worden echter door Haasse bekwaam tot leven gewekt en je proeft en ruikt de voormalige kolonie bijna. Het kost totaal geen moeite je in te leven in planter Rudolf, zijn ongelukkige vrouw Jenny en de rest van de familie. Na de eerste twintig pagina's wil je nog maar één ding: zo snel mogelijk verder lezen. Een schitterend boek en - hoewel jong - een klassieker in de Nederlandse literatuur.