Kom hier dat ik u kus

Een prachtige ontroerende en aangrijpende roman met veel herkenbare gevoelens.

In het boek wordt de Vlaamse spreektaal gebruikt, wat het op de een of andere manier nog persoonlijker maakt, maar wellicht voor een Nederlandse lezer ook nog een stukje meer afstandelijker laat klinken dan de gesprekken al zijn.

Het verhaal van Mona wordt verteld in 3 delen.

In het eerste deel is ze nog kind en vertelt door haar ogen de situatie bij haar thuis, haar moeder die haar vaak streng straft en haar het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn, ze doet alles blijkbaar verkeerd. Maar voor ze het echt kan begrijpen waarom ze steeds gestraft wordt overlijd haar moeder en trouwt haar vader opnieuw.
Aan de kinderen de opdracht (meermaals gegeven) om vooral lief en flink tegen de nieuwe mama te zijn.
Dit versterkt het gevoel van tekortkomen bij Mona, hoe ze ook haar best doet om haar nieuwe moeder te pleasen steeds gaat dat weer fout en moet ze sorry zeggen.
Dat dit eerst en vooral aan de nieuwe moeder zelf ligt dat ziet Mona niet en omdat er in het gezin niet echt met elkaar gepraat wordt blijft ze haar zelf de schuld geven van dingen die fout gaan.

In het tweede deel is Mona bezig om haar eigen leven te vormen los van haar ouders.
Toch blijft dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel haar in zijn greep houden, telkens als er een beroep op haar gedaan wordt moet ze hier gehoor aan geven, ze kan niet anders.
Maar het valt haar erg zwaar.
"Terugkomen naar iets wat je achter je wilt laten, is moeilijker dan er altijd al te zijn geweest."

Ze krijgt een relatie met een oudere man, een relatie die vooral op zijn voorwaarden vormgegeven wordt. Hij wil er voor haar zijn als hij daar zin en tijd voor heeft, als hij het druk heeft bestaat Mona niet voor hem.
En weer cijfert Mona haarzelf weg, want...
"Is alles oké met u? Ge zijt stiller dan anders. Hij zegt het met iets warms in zijn stem, wat mij ontroert. Hij is bezorg om mij, zie je wel, bezorgd, dat zijn mensen alleen als ze echt om je geven. Mensen kunnen van je houden, en toch drie dagen en een half niet bellen."
Ook doet ze weer haar best om te pleasen:
"En ik mis u. Ik zie u graag. Ik wil niet boos op u zijn, ik wordt daar zelf ongelukkig van."

In het derde deel is Mona haar vader ernstig ziek en lukt het Mona eindelijk om eens echt met hem te praten, maar toch....veel wordt er nog steeds niet uitgesproken. Want hoe doe je dat als je dat nooit geleerd hebt?
De hele situatie opent echter wel de ogen bij Mona, ze moet iets veranderen aan haar leven als ze echt gelukkig wil worden, ze zal moeten proberen meer voor haar zelf te kiezen en minder anderen te pleasen:
"Ik denk meer en meer dat leven en laten leven, blijven bij wat ooit zo is beslist, omdat het ooit zo is beslist, en ondertussen meestal niet onvriendelijk zijn met mekaar, geen echte leifde is, nee. Ik maak de knopen van mijn jas dicht. Hij kijkt ergens verloren en woedend, maar ik zet toch door. Ik wil bij iemand willen zijn, omdat het voelt alsof ik niet anders kan, omdat we ons met de ander móeten bemoeien, omdat we mekaar zo graag willen helpen om de beste versie van onszelf te worden. Zulke dingen"
...
"Ik bedoel wij kunnen dat niet samen, echt graag zien om alle juiste redenen. Ik heb herhaald wat altijd al was, iemand gekozen die mij gaf wat ik kende. Ik moet vechten voor liefde en aandacht, bij u. Ge trekt mij aan, en dan stoot ge mij weer af. Ge geeft mij het gevoel dat ge op eender welk moment zou kunnen verdwijnen uit mijn leven, en dat ik dat dan alleen maar aan mezelf te wijten had. Ge doet mij geloven dat het nooit goed genoeg is, dat ik nooit genoeg ben, dat gij belangrijker zijt dan ik. En dat zegt ook iets over mij, dat besef ik heel goed. Dat is precies wat er thuis ook gebeurde, vroeger."