Stukken van de puzzel

Thrillers zijn als popsongs, er zijn maar zoveel thema’s waarover je kan schrijven, met passende muziek er onder. Goede thrillers zijn als nummer 1 hits, thema, woorden en muziekscholen vloeien zo goed in elkaar dat iedereen dat nummer wil horen. En dan zijn er, baas boven baas, nog de klassiekers: nummers die zo goed zijn en blijven dat zee in het collectieve geheugen worden opgeslagen en generaties lang meegaan.

Zo’n klassieker is de debuutthriller ‘De puzzelman’ van de Britse strafrechtadvocaat Nadine Matheson net niet. Een tophit is het wel. Dat heeft de schrijfster met Jamaicaanse roots te danken aan een sterke plot, levensechte personages en een rijke taalbeheersing.

Nu is een moord een moord en op heel veel verschillende manieren kan je die niet plegen. Een motief is een motief en ook daar zijn er niet oneindig veel van. Dat een seriemoordenaar een voor een de mensen afstraft die hem kwaad hebben gedaan? Tja. Heel af en toe loert een klein déja vu om de hoek.

Daarmee maakt echter detective Anjelica Henley, een Londense met wortels op de Caraïben, korte metten. Henley is een dijk van een vrouw, getrouwd met Rob die haar werk niet leuk vindt, en moeder van baby Emma. Een speurder naar ons hart, die Henley. Kent Zuid-Londen als haar broekzak en heeft een indrukwekkende staat van dienst. Vooral de arrestatie van seriemoordenaar Peter Olivier is een pluim op haar hoed. Die arrestatie heeft wel bijna het leven gekost van Henley en haar ongeboren dochter. Sindsdien doet ze, na haar revalidatie, bevalling en aanvallen van PTTD, enkel nog bureauwerk.

Salim Ramouter heeft zijn jong-dementerende vrouw en hun jonge zoontje achtergelaten om het nieuwste lid te worden van de Londense Crime Unit. Als haar vaste partner er niet is en er lichaamsdelen worden gevonden in Zuid-Londen, worden Henley en Ramouter dus noodgedwongen een duo.

Mmmm, denkt de aandachtige lezer dan. Beetje cliché? Maar het verhaal dondert al in razende vaart verder. Ook Ramouter maakt op onplezierige wijze kennis met seriemoordenaar Olivier. En terwijl het aantal gevonden lichaamsdelen in hoog tempo toeneemt, ontsnapt die laatste uit zijn zwaarbewaakte gevangenis.

Halverwege het boek heeft Matheson even wat moeite om de vaart erin te houden, maar al snel duiken nieuwe verwikkelingen op en davert de rollercoaster verder. De uitkomst is niet echt een verrassing maar wel verrekt spannend.

Mooie gesprekken, volgehouden spanning, herkenbare situaties ( wie heeft er nu geen zin in een onenightstand met de knappe baas als het thuis even wat minder gaat?) en sterke, levensechte personages, precies wat je van een beginnend sterrenrestaurant verwacht. Als Matheson creativiteit kan koppelen aan meer ervaring, gaat de Michelingids zeker langskomen.