Twee vrouwen. Twee liefdes. Eén verhaal.

De laatste dans van Sarra Manning was mijn eerste kennismaking met deze auteur.
Het verhaal speelt zich af in twee tijden: de eerste in Londen tijdens de wereldoorlog, het andere in het heden en wel in Las Vegas. Persoonlijk vind ik het altijd leuk als een verhaal zich in twee werelden afspeelt.

In 1943 verlaat de 17-jarige Rose het platteland om haar geluk te gaan zoeken in Londen. Ze wordt (uiteraard) verliefd, maar de oorlog steekt daar een stokje voor.
In het heden ontmoeten we Jane, die voor het altaar in de steek wordt gelaten en haar droom, rijk te worden, in duigen ziet vallen. Maar dan ontmoet ze Leo, die een fortuin van een rijke oudtante zal gaan erven.
Toen ik dit plot las op de achterkant van het boek, vermoedde ik dat Rose de oudtante moest zijn van Leo. Of ik dat goed dacht? Dat moet je zelf maar lezen.

De cover van het boek, een jonge vrouw met een koffer, die een beetje verloren staat, geeft het verhaal goed weer. Rose gaat naar Londen, laat alles achter zich.
De recensies, zowel op de voorkant als de achterkant van het boek, liegen er niet om: Meeslepend, tjokvol glamour en niet weg te leggen.

Het is een boek met veel pagina’s en de schrijfstijl is fijn. Door de manier van vertellen, in twee tijden, beleefd door verschillende personages, maakt dat het wel blijft boeien. Maar het is wel een boek dat ik makkelijk weg kon leggen, het was niet zo, dat ik moest blijven lezen. Wat dat betreft, is het mij iets tegengevallen.
De personages worden goed beschreven. Golddigger Jane, getraumatiseerde Rose en Leo de levensgenieter, met allen kan je je als lezer inleven. Enig minpuntje vond ik, dat Jane wel heel veel hetzelfde koosnaampje gebruikt.
Tegen het eind van het boek had ik het idee dat er iets te snel naar een eind werd toegewerkt, wat toch wel jammer is.

Ik heb wel wat opgestoken van het boek: zo wist ik niet, dat de Amerikaanse piloten ten tijde van de oorlog een eigen danscafé hadden: De Rainbow Corner. Deze danszaal heeft echt bestaan, zo is te lezen in het nawoord van de auteur.

Mijn verwachtingen van dit boek waren hooggespannen, maar dat heb ik iets moeten bijstellen. Zoals gezegd, hoefde ik niet per sé te blijven doorlezen. Het verhaal boeide me wel en ook weer niet. Ik vond het toch een goed boek met een mooi verhaal, en kan het zeker aanbevelen.
Het boek krijgt van mij drie sterren.