Recensie Sprakeloos

Als geen ander weet Tom Lanoye zijn lezer te diep te ontroeren. Met de accuratesse van een degelijke camcorder verfilmt hij in woorden en fijnbesnaarde schetsen zijn doodeenvoudige ouders die juist daardoor uitstijgen boven het grijze alledaagse. Met een kwinkslag of een ironisch lachje verhaalt hij het dramatische wegkwijnen van de moeder en de machteloosheid van vader. De passage waarin de hoofdpersoon het taboe doorbreekt en uiteindelijk zijn anders dan de anderen aan zijn ouders vertelt, is weergaloos. Wanneer Lanoye vertelt hoe zijn alter ego de oude, doodzieke en demente moeder in bad tilt en haar heel teder weer fatsoeneert, raakt je dat als lezer tot diep in je hart.
Sprakeloos maakte me oprecht sprakeloos.
Lees dit meesterwerk en laat u niet langer afleiden door het bedenkelijke promotiegemekker voor literatuur die deze term oneer aandoet.
Hugo