Spanning ten top!

Sigerius is een succesvolle vijftiger die als universiteitsrector verzocht wordt om minister van Onderwijs te worden. Precies op dat moment in zijn leven, stort hij in. De oorzaak? Een hallucinante reeks ontsporingen op privévlak. Sigerius komt er namelijk achter dat zijn stiefdochter en haar vriendje er onfrisse praktijken op het internet op na houden en als klap op de vuurpijl – het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de vuurwerkramp in Twente- komt zijn eigen en enige zoon vrij uit jarenlange hechtenis. Hij is de catalisator voor een opeenstapeling van situaties die danig uit de hand lopen ...

Deze debuutroman van Peter Buwalda is mij net iets te stoer in taalgebruik. De auteur laat de personages niet door de kamer stappen, maar ‘banjeren’, judoka’s volgen geen trainingsprogramma, maar ‘draaien mee’ ... Misschien zit het Noord-Nederlands er voor iets tussen, maar anderzijds versterkt deze woordkeuze de onwaarschijnlijk wrede plot. Voor het overige is dit een verbluffend spannend en vaak beklemmend verhaal dat Buwalda knap heeft geconstrueerd met flash blacks (vaak in flash backs). Hij springt complexloos over van het verleden naar het heden en omgekeerd en laat er de lezer tegelijk naar raden wie er aan het woord is: Sigerius, Joni of Aaron. De complexe structuur en het wisselende vertelperspectief houden je als lezer echter wakker en versterken naar het einde toe het hallucinante van de situatie: wie op een vreselijke gebeurtenis terugblikt, weet vaak ook niet meer wat eerst kwam ...

Met deze verteltechniek deinst Buwalda er niet voor terug om bepaalde gebeurtenissen al aan de lezer te verklappen, maar via de flash backs die er op volgen, herbeleef je alles als het ware door de ogen van het personage, wat op zich een zeer originele verteltechniek is!

Naast het taalgebruik stoorde mij een dt-fout op p. 469, maar de plot, de constructie van het boek en enkele zeer raak geschetste (en soms genante) scènes, zullen niet zo vlug uit mijn leesherinnering slijten (bv. de naakte vluchtscène, de slotscène ... )

Een dergelijk boek schrijven, moet een hel zijn. Dit boek lezen, brengt je er alleszins dicht bij! Precies op het moment waarop je denkt dat dit een spannend boek is, moet alles nog goed beginnen ...