Op eenzame hoogte

Jeroen Brouwers schreef een boek en hij deed dat goed. Hij deed dat zeer goed, ja zelfs briljant. Brouwers staat ook met deze roman op eenzame hoogte in de wereld van de literatuur. Elk woord is gewikt en gewogen, elke zin staat als een huis. Zijn beeldspraak is loepzuiver en de metafoor die het gehele boek overspant klopt als een bus.

Het hoofdpersonage wandelt door het bos en brengt alle momenten uit zijn leven in herinnering waarvoor hij zich diep schaamt. “Hoe ouder je wordt, hoe meer schaamte.” Centraal staat hierbij het feit dat hij als jonge vader is gevlucht voor zijn vaderschap, voor zijn zoon, weg van zijn vrouw ... Op zijn oude dag (en slechts een tweetal keren op middelbare leeftijd) wordt hij echter bijzonder pijnlijk met zijn zoon geconftronteerd. De zoon die hij nooit wilde hebben, en die op zijn beurt niet van zijn vader wil weten, vraagt hem op zijn oude dag om datgene voor hem te doen wat voor elke ouder onmogelijk is ...

Een prachtig vervolg voor wie na het lezen van Joris Ockeloen en het Wachten vier decennia geduld kon oefenen. Literatuur van de bovenste plank. (In een interview met Coen Verbraak in Vrij Nederland zei Brouwers dat hij vermoedt dat Datumloze dagen tot zijn beste werken behoort. )

Datumloze Dagen won in maart 2008 de publieksprijs van de Gouden Uil (Vlaanderen).