De eenzaamheid van de priemgetallen

“Mattia en Alice zijn verbonden door een onzichtbare, elastische band die schuilgaat onder een hoop onbenulligheden, een band die alleen kan bestaan tussen twee mensen zoals zij: twee mensen die hun eigen eenzaamheid in de ander hadden herkend.” Deze zin op p. 284-285 vat de kern van deze roman perfect samen. Mattia, de ene helft van een tweeling, is een sociaal onhandige en een tikkeltje autistische kerel met de neiging tot zelfmutulatie, die we volgen vanaf zijn studententijd (met flash backs naar zijn kindertijd) tot aan zijn eerste jaren als professor wiskunde. Alice, die sinds een ski-ongeluk in haar jeugd mank loopt en daardoor een eetstoornis ontwikkelt, werd door toedoen van enkele klasvriendinnen aan Mattia gekoppeld. Sindsdien vormden ze een stel, maar onzeker en sociaal onhandig als ze zijn, laten ze ze zich uit elkaar spelen en gaan ze elk hun eigen weg in het leven. Alice trouwt met Fabio en Mattia gaat in het noorden lesgeven aan een universiteit.

Net op het ogenblik dat Mattia op het punt staat een relatie te beginnen met Nadia, komt Alice weer in zijn leven. Hals over kop vliegt hij naar Italië om er Alice terug te zien. Maar ook dit keer blijken ze niet in staat zich aan elkaar te binden. Net zoals tweelingpriemgetallen heel dicht bij elkaar staan, maar zich net niet dicht genoeg bij elkaar bevinden om elkaar te raken, blijven Alice en Mattia elk in hun eenzaamheid achter. Een sterk, ontroerend en tragisch liefdesverhaal!