Dit verhaal zit als gegoten

12 jaar woont chirurg Fredrik Welin alleen op z’n eiland aan de scherenkust van Zweden. Hij erfde het van zijn grootouders en er trok zich terug nadat hij werd aangeklaagd voor een ‘medische blunder’. Sindsdien verstrekt hij enkel nog medisch advies aan de postbode die enkele keren per week met de postboot langskomt, ook al is er zelden post voor Welin. Meteen ook de enige persoon met wie Fredrik nog contact heeft. Contact wil, zij het niet geheel van harte. Postbode Jansson komt nooit verder dan de aanlegsteiger. Welin laat niemand meer toe in zijn leven ...

’s Winters ligt zijn eiland in de tang van de bevroren zee en dompelt hij zich dagelijks onder in een ijswak. Zo wil hij de koude die hij binnenin voelt verdrijven. Zijn leven ligt verkild achter zich. Voor hem ligt een toekomst als een ijsvlakte. Enkel zijn hond en zijn kat vergezellen hem door de koude eenzaamheid van zijn oude dag.

Tot op een dag zijn jeugdliefde Harriet op de bevroren ijsvlakte verschijnt. 40 jaar geleden had hij haar verlaten zonder haar iets te laten weten. Maar Harriet komt hem niet alleen verantwoording vragen voor deze vlucht. Ze wil dat hij haar naar het bosvennetje brengt. Hij had haar ooit beloofd er samen te gaan zwemmen als ze getrouwd waren, maar die belofte kwam hij dus nooit na. Waarom Harriet dit nu zo dringend wil zien? Omdat ze niet lang meer te leven heeft. Welin begrijpt dat hij dat aan haar verplicht is. Voor het eerst in twaalf jaar verlaat hij zijn eiland en samen ondernemen ze de lange reis naar het noorden. Maar het blijkt ook de reis van zijn leven te worden ...

Deze onderneming wordt voor Welin ook een zoektocht naar harmonie in zijn leven. Hij kan nu niet alleen afrekenen met zijn vastgevroren verleden, maar krijgt hij ook een nieuwe toekomst. Harriet brengt hem immers bij een belangrijk persoon in zijn leven. Door de nieuwe situatie waarin Harriet hem brengt, krijgt hij ook de moed om contact op te nemen met Agnes, de patiënt die hij destijds ‘mismeesterde’ ...

Italiaanse schoenen is een ontroerend verhaal van een leven dat niet werd geleefd. Van wat had kunnen zijn. Van twee mensen die ondanks hun scheiding hun hele leven lang toch aan elkaar verknocht zijn gebleven. En van de ontegensprekelijke band die daaruit blijkt.

Is dit voor een stuk het levensverhaal van Mankell zelf? Allicht. Meer dan in elk ander boek van zijn hand, laat Mankell immers via het hoofpersonage in zijn eigen ziel kijken.

Enige minpuntje is het feit dat het verhaal aan twee verschillende haken wordt opgehangen. Enerzijds is er de historie van Harriet en hun gezamenlijke verleden en anderzijds wil Mankell koste wat het kost ook het verhaal van Agnes brengen. Beide verhaallijnen komen in het laatste hoofdstuk weliswaar samen, maar het middenstuk van het boek lijdt er qua samenhang net iets te veel onder. Maar dat is dan ook het enige punt waar het schoentje knelt. Tot Welin aan het einde van het verhaal zijn lang beloofde paar Italiaanse schoenen krijgt. En die zitten als gegoten. Net als dit boek!