Verhalenpatchwork volgens de kunst van de sprezzatura

La Superba begint bijna absurd met de macabere vondst van een afgehakt vrouwenbeen in een Genuees achterafsteegje. Net wanneer je denkt dat je aan het begin van een bloedstollende thriller staat, laat Pfeijffer de verhaallijn van dit been koudweg vallen om vervolgens de loftrompet te steken over Italië in het algemeen en Genua –La Superba- in het bijzonder.

De uit het vaderland gevluchte auteur (voor de fiscus?), en tevens hoofdfiguur in zijn eigen roman, wil als Genuees onder de Genuezen opgaan in de stad en er elk hoekje van kennen. Dat is althans zijn droom …
In korte hoofdstukjes weidt hij uit over het labyrinth van de stad (leg een stratenplan van Genua naast je terwijl je leest en je zièt de auteur door de stad struinen), haar bewoners en hun gebruiken. Samen vormen deze hoofdstukken een superbe parelsnoer, maar ook afzonderlijk blijven het glinsterende juweeltjes die ook als cursiefje of kortverhaal zouden schitteren.

En dan is er het verhaal van Donald Perrygrove Sinclair (Don) een Britse, gin-tonicverslaafde fantast die kan vertellen (fantaseren!) als geeneen. Ook het verhaal van de Senegalese vluchteling Djiby P. Souley neemt in La Superba een centrale plaats in. Ook hier is fantasie het sleutelwoord. Dromen (fantaseren) vluchtelingen zich immers geen beter leven in Fort Europa? Als parallel met dit vluchtelingenthema merken we ook de verhaallijn op van de Italianen in ‘La Merica’ en het vluchtelingenbestaan van de auteur in Genua.
La Superba is op die manier een ode aan de fantasie. De exentrieke personages die de pagina’s bevolken, zonder uitzondering kroeggangers en nachtbrakers van het zuiverste water, verliezen zichzelf in hun verbeelding. Of het nu echt is of niet wat de auteur beschrijft, belangrijk is dat het allemaal kan in je verbeelding of in die van de personages. Fantasie en werkelijkheid lopen bij Pfeijffer door elkaar. De Bar met de Spiegels waar Pfeijffer ‘Het mooiste Meisje van Genua’ leert kennen is de centrale locatie in het boek waarbij het element van de spiegels geen toevalligheid is. Wat is echt en wat is gezichtsbegoocheling? In de Bar met de Spiegels ontmoet hij ook alle andere personages en vraag is of het mooiste meisje van Genua niet de auteur zélf is die zich weerspiegeld ziet in de spiegels van de bar? Feit en fictie …
Net wanneer de lezer de geschiedenis van het vrouwenbeen al lang vergeten is, voert Pjeijffer het hilarisch terug ten tonele binnen de travestietencontext waarin de auteur aan het einde van het verhaal om den brode beland is.

Pfeijffer lezen doet je hart opspringen. Zijn schrijfstijl is helder, luchtig én weergaloos virtuoos. Zijn humor is gevat, ritme en toon voelen natuurlijk aan, zijn woordgebruik is accuraat. Pfeijffer schrijft, zoals hij zelf vermeldt, geheel volgens de kunst van de sprezzatura: met geoefende nonchalance en schijnbaar moeiteloos.