Het begin van het einde

"Ze verliet de Moerbeihoeve op 30 oktober 2020 om er niet meer terug te keren. In haar rugzak had ze een zaklamp, een aansteker, het Schrift van de Belangrijke Dingen in een groene sweater gewikkeld, plus een keukenmes en het rechterdijbeen van haar moeder". Voor dit soort zinnen lees je Ammaniti. Ze beloven en geven tegelijk. Ik ga hem dus blijven lezen, zelfs al laat 'Anna' me in dubio achter.
Want wat Ammaniti's 'The Road' had moeten worden (en af en toe ook geworden IS), wordt in het tweede en centrale deel toch net iets te veel 'The Walking Dead'. Op zich niets mis mee, ware het niet dat het hier de Plopsaland-versie betreft. De schrijver verliest zich in beschrijvingen van een sekte-achtig Tomorrowland met hologige pre-pubers die (pun intended) nergens tot leven komen.
Anna struikelt er ook maar wat tussen, op zoek naar haar broertje en zonder echt iets in de weg gelegd te worden weten ze op al te toevallige wijze te ontsnappen. Ik vertel het maar, dan kunt u het middengedeelte gewoon overslaan en genieten van deel 1 en deel 3. Want die slepen je wél mee in de ontredderde wereld van het ontluikende meisje dat tegen beter weten in blijft zoeken naar de uitgang. Wil je nóg sneller door naar een volgend boek? Lees dan gewoon het flashbackhoofdstuk 'De twee zakken' (p231 tot 246): het perfecte kortverhaal.