De grote stilte

Pas toen ik ruim op middelbare leeftijd was ging ik me ervoor schamen een Ier te zijn.
Ik zou kunnen beginnen met de avond waarop ik bij mijn zus aanbelde om te gaan eten en zij zich niet kon herinneren dat ze me had uitgenodigd; volgens mij was dat de avond waarop ze de eerste tekenen vertoonde dat ze geestelijk begon af te takelen.
Eerder die dag was George W. Bush voor de eerste keer ingehuldigd als president van de Verenigde Staten, en toen ik aankwam bij Hannahs huis aan Grange Road in Rathfarnham, zat ze aan de buis gekluisterd om de hoogtepunten van de ceremonie te bekijken die rond het middaguur in Washington had plaatsgevonden.
Ik was er bijna een jaar niet meer geweest en bedacht dat ik na Kristians overlijden een tijdlang regelmatig (blz. 7)

Odran is een Ierse priester. In 1972 begon hij met zijn opleiding. Hij was toen 16 jaar. Zijn moeder had jaren daarvoor een visioen gekregen dat Odran priester moest worden. Hij had geleerd om naar zijn moeder te luisteren en dat deed hij...
Odran kwam er al snel achter dat hij zich helemaal thuis voelde op het seminarie.

Odran vertelt zijn verhaal door middel van flashbacks. In de tijd dat Odran begon op het seminarie waren priesters mensen waar naar opgekeken werd. Als iemand in een dorp of stad een verdwaald kind vond dan werd het naar de priester gebracht. Maar dit beeld veranderde. Er kwamen steeds meer verhalen naar boven over misbruik van kinderen...

Het priesterschap is veranderd. Alle priesters worden als verdacht bekeken. Hoe gaat Odran hiermee om? Is hij nog steeds trots om priester te zijn?

Lees de rest van mijn recensie op mijn blog En een kloddertje roze hier...