De laatste wilde dieren

Mijn verhaal begint met mij, terwijl ik op het bed zit en uit het raam kijk.
Ik weet dat dit niet erg bijzonder klinkt, maar ik zal je vertellen waar dat bed staat en wat ik hiervandaan kan zien. Mijn bed staat in de hoek van een kamer die net groot genoeg is voor het bed, en het bed is net groot genoeg voor een jongen van mijn leeftijd.
(Twaalf – bijna dertien – en mager.)
Het raam neemt bijna de hele muur in beslag. Het is van speciaal getint glas zodat de kamer altijd dezelfde temperatuur heeft. De deur is op slot en je hebt een speciale elektronische kaart nodig om hem open te krijgen. Als je hem open zou kunnen maken, zou je in een lange gang komen waar absoluut niks is behalve camera’s aan het plafond en een dikke man die aan de overkant op een plastic stoel zit. Hij draagt een paarse jas en broek, en de kans is groot dat hij slaapt.
Deze dikke man noemen ze een suppoost. En daar heb je hier heel veel van. Maar hij is volgens mij de dikste.(blz. 11)

Kester woont in het Spectrum College voor Bijzondere Kinderen. Sinds zijn moeder is overleden praat Kester niet meer. Het is niet dat hij het niet wil, maar het lukt hem niet meer. Hij kan geen geluid maken. Daarom wordt hij gepest. Zijn medeleerlingen vinden hem vreemd. Kester is dan ook het liefste alleen. In de kantine zit hij in een donker hoekje en deelt zijn eten met een nieuwsgierige kakkerlak. Op een dag komt Kester erachter dat hij met dieren kan praten. Niet met zijn mond, maar via zijn gedachten. Ze vragen om zijn hulp…

De duiven en de kakkerlak helpen hem te ontsnappen. Kester wil naar huis. Op zoek naar zijn vader. De dieren willen dat hij hen helpt om een medicijn te vinden tegen een ziekte waardoor heel veel dieren de afgelopen maanden dood zijn gegaan. Kester denkt dat zijn vader, die dierenarts is, wel zou kunnen helpen. De duiven, de kakkerlak en Kester gaan samen op avontuur. Zal het hen lukken om de vader van Kester te vinden? Kan Kester’s vader de dieren helpen?

Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk