Zwaar

Godverdomse dagen op een godverdomse bol (2008) van Dimitri Verhulst. Zijn opvatting van de evolutie van de mens in deze psychologische ‘roman’. Dit boek won in 2009 de literatuurprijs van Libris. Uitgegeven door Atlas Contact.
Dimitri Verhulst wordt gezien als een van de grootste schrijvers van de Lage Landen. Zijn werk verschijnt in meer dan twintig talen en werd bekroont met verschillende literaire prijzen. Van de klassieker De helaasheid der dingen, werden meer dan 200.000 exemplaren verkocht en een verfilming van het boek erbovenop.
‘Hoe laat is het nu eigenlijk?’ is een veel gestelde vraag doorheen het boek. Dimitri Verhulst werpt zijn eigen persoonlijke kijk op de mensheid. Het verhaal situeert zich tussen de tijd waarin de mens uit de oceaan kwam en de kernbom in Japan in 1945. Hij schreef dit boek met zijn ietwat zwarte humor en negatieve interpretatie van de menselijke evolutie.
Dit boek is dan ook verschillend van zijn andere boeken. Dit boek is niet echt een roman, aangezien er geen hoofdpersonage aanwezig is. Hij vertelt over het leven dat hij uitdrukt in ‘t. Hij heeft een negatieve kijk op de evolutie van de mens. Hij herhaalt vaak dat al wat mensen kunnen doen zijn: vreten, poepen, neuken en oorlog voeren. Mijn persoonlijke interpretatie is dat hij vind dat de mens heel wat dingen naar de vaantjes heeft geholpen. Dit maakte het voor mij wat zwaar om te lezen, er was een gebrek aan optimisme.
Doorheen het boek komen verschillende thema’s aan bod zoals technologische uitvindingen, religie, seksualiteit, dood, oorlog en hongersnood. Die allemaal op hun beurt een negatieve bijklank kregen door Verhulst. Van in het begin word zijn donkere kijk al snel duidelijk.
Jagen wordt gezien als hard vechten en het afslachten van dieren, in plaats van als het overleven van de mens. Overbevolking is er plots door te veel te ‘neuken’ en wordt niet meer gezien als een doodnormale kinderwens. Technologische vooruitgangen en bezit zou alles kapotmaken. Volgens Verhulst is dit een van de aanleidingen om oorlog te voeren en te vechten. Ik zou het dan weer opvatten als een aanleiding naar economische groei en vooruitgang. Zijn zogezegde ‘doodscultuur’ beschrijft hij met de volgende zinnen: ‘Is de put dichtgesmeten, dan is de dode alreeds vergeten en sjeest ’t verder op het spoor van de evolutie.’ ‘Zo gaat dat in de moderne tijd; is de voorraad op dan boort ’t elders wel een nieuwe aan.’ Dit is voor mij persoonlijke een te donkere opvatting. Hij beschrijft het alsof niemand rouwt om zijn dierbaren in deze moderne tijd. Maar niets is minder waar, iedereen weet dan het enorm veel verdriet met zich mee kan brengen.
Zijn boek sluit hij af met de kernbom in Hiroshima. Deze bominslag kostte het leven van duizenden mensen. Hier ziet hij een gelijkenis tussen God en de mens: ze kunnen allebei beschikken over leven en dood.
Door het boek krijg je eens een andere interpretatie over het leven, wat interessant kan zijn om eens te lezen en te vergelijken. Persoonlijk was dit boek voor mij wat te zwaar en te pessimistisch. Er zat echter wel goede humor in, maar dan zou ik het alleen aanraden voor mensen die van zwarte humor houden. Het boek is chronologisch geschreven, zonder flashbacks of flashforwards, wat het wat makkelijker maakt om het te lezen. Het las vlot, zonder al te veel moeilijke woorden.
Zoals bij elk boek van Dimitri Verhulst moet men een liefhebber zijn van zijn schrijfstijl. Het ligt zwaar op de maag en je zult het, denk ik, vaak niet eens met hem zijn. Nochtans is het zeker de moeite om te ontdekken hoe iemand anders over ons en de maatschappij denkt.