Elizabeth George in topvorm

In Volmaakte stilte is de titel van de nieuwe Elizabeth George. Naakte jongenslichamen worden door de Londense politie aangetroffen. Het duurt even voordat duidelijk is dat een seriemoordenaar actief is. Thomas Lynley, brigadier Barbara Havers en Winston Nkata worden op de zaak gezet.

In volmaakte stilte heeft mij vanaf het begin in de ban weten te houden omdat het een goed gecomponeerde, doorwrochte en ‘rijke’ misdaadroman is. Het boek heeft veel in zich. Diverse maatschappelijke thema’s komen voorbij zoals: racisme, pedofilie, afkomst, machtsspelletjes bij de politie en de rol van de pers. Maar ook meer persoonlijke getinte onderwerpen als: liefde, loyaliteit en omgaan met verlies en dood. Een rode draad vormt het werk van de politiemensen. Dankzij hard werken, informeren en aanwijzingen natrekken wordt stukje bij beetje meer duidelijk. Dwaalsporen duiken op, bieden hoop, maar blijken loze aanwijzingen. Verwachtingsvol gaat over in teleurgesteld. Hoop wordt desillusie. De schrijfster weet meerdere emoties bij de lezer op te wekken. Tegen het eind overheersten bij mij ontroering en verbazing.
De hoofdpersonen kennen we al uit voorgaande boeken en zoals altijd zet George hen neer als gewone en hardwerkende mensen. Lynley wil een gezin stichten met Helen, Barbara Havers heeft moeite zich aan iemand toe te vertrouwen en Winston Nkata doet wanhopige pogingen een geliefde te benaderen. Ook wordt het verhaal vanuit de seriemoordenaar ‘Fu’ verteld. Daarnaast komen talloze zijfiguren voorbij die George meestal goed tot leven wekt. Zoals de vrijwilligers bij Colossus, een hulpverlenende instantie voor probleemjongeren.
Het is knap hoe Elizabeth George al deze lijnen en personages samenbundelt en de lezer door het ruim 600 pagina’s tellend boek loodst dat bijna altijd blijft boeien. Hoewel ik bij sommige voorgaande boeken vond dat de schrijfster teveel uitwijdt, stoorde het overvloedige taalgebruik mij nu beduidend minder. Een minpuntje vond ik de onthulling van de identiteit van de seriemoordenaar. Daderprofilering en de schets van zijn persoonlijkheid verdragen elkaar niet helemaal.
Ik heb alle boeken van George gelezen en de laatste twee vond ik minder goed dan voorgaande. Met In volmaakte stilte maakt de schrijfster opnieuw haar klasse duidelijk. Het lijkt alsof voorgaande delen enigszins in In volmaakte stilte geïntegreerd zijn, voornamelijk omdat tegen het eind meerdere personages uit eerdere boeken voorbij komen. De schrijfster eindigt met een forse cliffhanger die zeer nieuwsgierig maakt naar het vervolg. Elizabeth George is weer in topvorm.